Paparazzi? Gaat Peter nu opeens achter BN’ers aanlopen? Nee dat nog (net) niet, maar af en toe voel ik me wel een paparazzi als ik weer eens op de meest belopen vierkante kilometer van de Amsterdamse waterleidingduinen kom. Ik ken geen plek, op de parkeerplek na, waar de dichtheid van mensen zo groot is.
Hoewel mensen en vossen van nature een zeer slechte band hebben, zijn de vossen van de Amsterdamse waterleidingduinen toch wel een zeer geliefd onderwerp voor fotografen en niet alleen voor ons Hollanders. Het afgelopen jaar zijn er Duitsers, Zwitsers, Italianen, Belgen en Engelsen langs gekomen voor ‘onze’ vossen. Ik krap mezelf al achter de oren als ik hoor dat mensen twee uur rijden om foto’s te maken van de lokale beroemdheden, laat staan dat je er grenzen voor oversteekt. Je zal ze maar treffen in een humeurige bui. Sta je op om 4 uur, wacht je een godgansedag op niks en ben je uit verveling op de hondenbrokken gaan kauwen waarvan je hoopte dat ze dezelfde foto’s zouden opleveren als de velen die je al op internet had gezien. Rare hobby hebben wij toch.
Eerlijk is eerijk, ik doe even hard mee. Ik weet niet hoeveel gb’s aan vossenfoto’s ik ondertussen wel niet heb en ik ga ze niet tellen. Ik ben gewoon verslaafd aan deze vossenfamilie. Sinds de dag dat ik de oude rekel tegenkwam was ik verkocht. Ik lag uren (in werkelijkheid waarschijnlijk 10min) in de sneeuw, had een kaartje volgeschoten, mijn broek was zeiknat, maar wat was ik gelukkig. Ik ben er vaak geweest sinds die eerste winter en sindsdien zag ik de familie elk jaar groeien.
We hebben zo onze dagen gehad, soms kwam het moertje naast mij liggen en ging zij liggen dutten in de avondzon en op andere dagen kwam ze totaal niet opdagen. Ik ben door sneeuwbuien gelopen die zo heftig waren dat ik mijn eigen voetsporen niet meer zag op de terugweg voor maar twee foto’s van haar op een duintop. Beiden heb ik in de prullenbak gegooid. Maar op andere dagen maakte zij het meer dan goed en stond ze elke keer perfect voor me of zoogde ze haar jongen recht voor mijn neus.
Ook de rekel had zijn buien. Ik heb ooit 2 uur in de stromende regen zitten wachten op hem, pas toen de regen afnam kwam hij naar me toe en keek me aan met een blik in zijn ogen die maar een ding zei: “zoek toch hulp jongen”.
petermaris.wordpress.com 
hahaha, geweldig die laatste zin. Mooi verhaal en dit foto’s Peter!!!
Rob.
Dank je Rob.
Fraaie serie Peter en zeker onderscheidend te noemen van veel werk dat ik van deze plek zie. Zo zie je maar…gewoon tijd in steken en …vooral doorgaan!
groet,
Jeroen Stel
Mooi selectie van je vossen foto. Grappig, mijn eerste vossenfoto was er ook eentje van de rekel in de sneeuw (Januari 2010). De mooie moervos met haar zogende jongen vind ik echt een geweldige foto. Die hoopte ik dit jaar te maken maar ik was net te laat…..
De verslaving herken ik wel, op een of andere manier ga je nog een soort band krijgen met deze vossen ook. Al vind ik het soms echt niets om daar te zijn, als het druk is met mensen die ze voeren en ze kunstjes laten doen (in de boom klimmen).
groetjes Ghita
Ook mijn eerste vos was dat scheve bekkie in de sneeuw…..;)
En ook ik raakte vanaf dat eerste moment completely hooked… (wat was het nog lekker rustig toen….:D)
Vossenfoto’s zijn er inmiddels te over, maar jij weet je hier duidelijk te onderscheiden met stuk voor stuk heel bijzondere en eigen platen.
De bovenste spreekt me erg aan door de mooi gekozen ruimte, de vos met de duistere lucht is ook heel geslaagd. Uitschud-Vos blijft prachtig en een zogende moedervos met twee allerschattigeste welpjes is natuurlijk helemaal uniek! 😉 Kortom: complimenten voor een heel gave serie.
Jeroen, Ghita, Roeselien, alle drie bedankt voor de fijne reactie!
Hoi Peter
Een pracht van een serie..Ja het blijft leuk om ze te fotograferen..
Maar wel een heerlijke vorm van verslaving..
De zogende vos is natuurlijk een geweldig moment..Heel mooi.
Groetjes Henk
Bedankt voor de reactie Henk.
Vaak kunnen de foto’s van deze vossenfamilie me niet meer boeien, een kwestie van ‘overdaad schaadt’ maar de gevarieerde beelden die jij hier laat zien, gecompleteerd met je leuke verhaal, maakt de vosjes toch weer uniek 🙂
Groetjes
Loes
Erg mooie foto’s Peter. Goed dat je bij die eerste ook de lucht meenam, voegt wat extra’s toe.
Wat een voorrecht overigens dat je die familie (in het begin dan) zo voor je zelf had.
Groeten,
Robert
Dank je Robert, het zijn ook prachtige ervaringen die ik altijd zal koesteren.