Wat kwam de damherten bronst langzaam op gang dit jaar. Pas toen oktober eindelijk wat koude nachten bracht, kregen de herten het op hun heupen en begon de bronst pas echt. Blijkbaar houd ik niet alleen van een frisse ochtend. Jammer genoeg heb ik er niet veel van kunnen meemaken, maar de paar ochtenden die ik had waren wel super.
Van het weekend was ik ’s avonds nog even wezen kijken hoe het met de heren en dames ging. Ik had al gehoord dat de activiteit flink was afgenomen. Bij het gebied aangekomen was er geen burl meer te horen en een blik in het bos gaf alleen maar plat liggende herten. Bij een mannetje ben ik op mijn buik dichterbij gekropen. Hij was zo moe dat het hem allemaal niks kon deren.
Snel wat foto’s gemaakt en weer langzaam op de buik achteruit. Van hem had ik best langer mogen blijven liggen, maar die doordringende lucht van de bronstkuil vond ik wel weer genoeg.
Binnenkort een vol blog over de damherten bronst. En voor de mensen die zich afvragen wat een bronstkuil is: de kuil wordt gegraven door de herten met hun hoeven en gewei waarna daarin wordt geplast. De herten gaan hier vervolgens in liggen zodat het natte zand in de vacht komt en zij een sterke geur hebben om de dames mee te lokken.
petermaris.wordpress.com 
Hahaha, ik weet precies wat zo’n bronstkuil is en hoe het ruikt al je er in ligt.
Blijkbaar werkt het niet alleen voor hertendames…
Mooi beeld….totaal afgemat van het harde werken en te moe om nog een hoef te verzetten: de Nabronst in a Nutshell!
Groetjes,
Roeselien
Peter,
Je bronstverslag is uitstekend met een mooi detail shot.
Als je maar genoeg keer gaat dan maak je de plaatjes vanzelf die je wilt hebben….. te minste in mijn geval….
Peter
Wat een mooie foto, zo dichtbij en je ziet de vermoeidheid gewoon op de kop van dat hert.
Heel goed in beeld gebracht en ook een originele uitsnede.
groetjes Ghita