Damhertenbronst 2011

Damhertenbronst 2011

Oktober is de maand van de damhertenbronst en de maand waarin ik het meest in het duin te vinden ben. Het deed dus flink pijn toen ik midden oktober in een klaslokaal zat voor een softwarecursus. Voor elke hersencel die zichzelf verrijkt voelde met nieuwe kennis stierven er twee anderen omdat ik niet in de duinen kon liggen. Bang dat ik was dat de bronst in volle gang was terwijl ik op een laptopscherm zat te staren.
De weken voor ik op cursus ging waren rustig verlopen. De herten waren aanwezig en zij vertoonden het gedrag waarnaar ik op zoek was, maar alles was van korte duur en je moest binnen een uur het beeld wel gescoord hebben, want daarna was het over. Met elk bezoek merkte ik dat de herten steeds meer richting de hoogbronst kwamen, maar het was het steeds niet.
Tijdens mijn laatste cursusdagen daalde de temperatuur en wist ik zeker dat het tijd voor de hoogbronst was. De damherten en ik hebben namelijk een ding gemeen; de kou spoort ons aan tot actie.

Zaterdagochtend sprong ik meteen in de auto en ik kreeg de schrik van mijn leven toen ik de parkeerplaats opdraaide. Er stonden gewoon 50 auto’s en het was nog niet eens licht. Zou er gratis koffie worden uitgedeeld, waardoor zoveel gierige Hollanders zo vroeg uit hun bed komen rollen? Maar niets blijkt minder waar en ik had zo’n trek in koffie. Normaal gesproken vind 80% van de natuurfotografen het damhert geen wild. Te klein, stippen horen niet bij een volwassen hert en eigenlijk moeten ze achter een hek op de kinderboerderij. Maar 2011 is blijkbaar het jaar van het damhert. Ik had nog nooit zoveel auto’s en mensen gezien tijdens de bronst. Nu heb ik afgelopen weekend geleerd dat er tegenwoordig ongeveer 400.000 mensen zijn die “iets” doen met natuurfotografie, dus eigenlijk mag ik nog blij zijn met die 50 auto’s.

De twijfel sloeg meteen toe. Ga ik naar de geijkte plek of wijk ik af en ga ik op zoek in de vrije wildbaan van de duinen. Ik heb het vaker gedaan, maar de resultaten waren tot nu toe minder. Ik had in de afgelopen periode al veel werk gestoken in het volgen van bepaalde herten enhet bezoeken van locaties en ik wilde nu de plaatjes scoren die in mijn hoofd zaten. Maar zou het werken met de aanwezigheid van al die mensen?
Ik gokte er uiteindelijk op en hoopte maar op het beste. Soms wist ik niet wat ik zag, 10-15 man die in colonne rond liep of uit het bos kwam zetten waar het lek zich bevond.
Ik vind het niet erg om samen met iemand op pad te zijn en ik heb uren samen met Peter en Colinda op dezelfde vierkante meters gestaan, maar met 10 man om een hert heen staan is niet mijn ding.

Fotograferen zij nou het hert of mij?

Tweemaal ben ik zelf naar het lek gegaan. Het lek is het domein van de meest dominante en vruchtbare mannetjes en dus ook de plek waar het meest gevochten en gepaard wordt. Hoewel het paren door de drukte van bezoekers niet vaak gezien word, had ik dit jaar mazzel. Een van de mannetjes had zo veel pech dat ik hem wel 30 keer op een vrouwtje heb zien klimmen, scoren deed hij niet, maar de foto’s werden er niet minder grafisch van.
Omdat er zoveel mensen het lek in gaan, vermijd ik het zelf vaak. Ik stoor me te veel aan anderen. Sommigen moeten hun compact in het neusgat van een hert duwen, anderen vinden het nodig om met fel blauwe of rode jassen in je achtergrond te gaan staan en mijn persoonlijke favoriet is nog wel de flitsbrigade die licht in de duisternis van het bos willen brengen.

Soms heb je mazzel en is het verbazingwekkend stil in het lek. Mijn favoriete moment. Rustig tegen een boom gaan zitten op een nette afstand en wachten tot de vrouwtjes het lek in komen. Vaak gebruik ik de camera dan niet eens. De schichtige bewegingen van de vrouwtjes zijn niet vast te leggen in een beeld. Laat staan hoe het geluidsniveau van de heren toeneemt als de vrouwtjes in de buurt komen. Soms loop je dan tegen de beperking van de fotografie aan. Op zo’n moment moet je gewoon genieten en niet eens door de lens kijken maar met je eigen ogen.

Hieronder een kleine selectie van de foto’s die ik gemaakt heb. Op een ochtend vroeg een bekende of ik nog niet genoeg foto’s had gemaakt, zo vaak zag ze mij daar. Nu heb ik speciaal voor jou mijn foto’s geteld, ik ben uitgekomen op ongeveer 2876 foto’s die ik op mijn pc heb gezet en daarvan moet ik zeker nog 1/3 gaan bekijken, de rest is al gewist. En zelfs met die 2876 foto’s heb ik niet genoeg. Ik mis nog steeds bepaalde beelden, dus volgend jaar ben ik er weer, zo vaak als ik maar kan!

Krachtmeting

Damhert schuurt over een boom om geur achter te laten.

Een van de oude heren burlt.

Paring tijdens de bronst.

Krachtmeting tussen jong en oud.

Zoals jullie al konden lezen liep ik niet alleen door het bos voor de damherten, ik had Peter en Colinda al genoemd, maar neem ook een kijkje bij Roeselien en Loes beiden hebben ook prachtige platen geschoten.