Afgelopen winter bevond ik mezelf vaak in stukken duin waar ik zelden kom. Ik wou eigenlijk alleen maar een flink eind gaan lopen en had express weinig cameraspullen meegenomen. Maar ja, als je met een groothoek rondloopt, dan ga je er toch mee spelen.
Ik ben geen landschapsfotograaf, ik heb niet de visie van een Bas Meelker, maar dit stukje duin blijft mijn aandacht trekken en stiekem oefen ik hier wel eens wat landschapjes.
Elke keer als ik hier ben is het duin weer veranderd. Regen, sneeuw en wind hebben erg veel invloed op de natuur hier. Deze winter was het helemaal prachtig om te zien. Binnen een maand tijd hadden we zo veel verschillende weertypes gehad dat het landschap compleet veranderd was. Toen er weer eens sneeuw was gevallen ben ik speciaal naar deze plek teruggegaan om een foto te maken waarop je bijna niks anders dan wit ziet.
Om het weidse gevoel over te brengen heb ik een stitch gemaakt uit een stuk of 10 foto’s. Dit is een van de weinige plekken waar je een mooie vrije horizon krijgt op de foto, geen kerktorens, flats of hoogovens in beeld, alleen puur de duinen zoals ze zijn.
petermaris.wordpress.com 
nou Peter dit is geen spelen meer dit is fantastisch mooi.
Ik vind beide foto’s mooi, nu nog een keer een foto in de lente, zomer en herfst en je hebt een mooie vierluik. Knap dat je de plek terug gevonden hebt, Van Stirumvallei toch? Dat vind ik een mooi weids gebied, maar ik weet de weg nog niet zo goed dat ik weer exact op het zelfde plekje terug kom.
groetjes Ghita