Afrika

2013 is al weer ten einde en daarom ditmaal geen foto van de maand maar een terugblik op het afgelopen jaar. Bedankt voor jullie bezoeken en reacties op mijn blog het afgelopen jaar. Ik heb het afgelopen jaar rond de 10.000 bezoekjes gehad uit 58 landen en het zou super zijn als dat er in 2014 nog meer worden.

Twee reeën opzoek naar voedsel onder de sneeuw tijdens een sneeuwbui.

Het jaar begon zoals ik hopelijk ook 2014 ga beginnen. Enkeldiep in de sneeuw en met veel sneeuwbuien om reeën en damherten prachtig in te fotograferen. Momenteel voorspelt het KNMI niet veel goeds. Regen, warm en nog eens regen. Het lijkt eerder op een erg lange herfst in plaats van een winter.

Groothoek foto van olifanten (Loxodonta africana)

Voor Caroline stond Afrika al een hele tijd boven aan de lijst van droombestemmingen. Zelf ben ik meer een fan van het Hoge Noorden; de rauwe natuur en het gevoel van de koude wind bevallen mij meer. Maar in april zag ik mezelf toch op de Afrikaanse savanne. Zwetend in een jeep reden we door de Maasai Mara om al het moois daar te fotograferen.

Toen de zomerzon ook in Nederland begon te schijnen richtte ik mij tot de vele rietvogels in onze omgeving en natuurlijk mijn oude liefde de damherten. Hun bastgewei groeit hard door in de zomer en met tegenlicht vormt hier omheen een prachtige gouden rand. Ook maakte ik een kleine uitstap richting vlinders en libellen wat best in de smaak viel. Dus wie weet loop ik deze zomer vaker met een macrolens rond.

De herfst bracht een domper in mijn fotografie. De damhertenbronst flopte en vele malen keerde ik terug uit het duin zonder een foto gemaakt te hebben.

Maar hoewel het fotografisch een flop was, zag ik weer dingen die je jaren niet had gezien tijdens de bronst. Vrouwtjes komen vaker in het bos en in plaats van hard weg te rennen zag je hen nu echt van mannetje naar mannetje gaan en voelde het aan alsof de natuur weer rust had gevonden. Door drukte de afgelopen jaren was het vaak eerder een catwalk in het duin dan een bronstkuil. Te veel fotografen per dier en soms zelfs zoveel dat er geen ander hert bij het lek kwam.

Vorig jaar stierven er veel damherten in de winter, maar met deze matige start van de winter lijkt het wel goed met ze te komen. Nou ja winter? Ik noem het liever de eeuwig durende herfst. Op het nieuws verhalen over een horrorwinter, maar het mocht (nog) niet zo zijn. Misschien wat hagel in een stormpje maar het nieuwe wit bleek vooral grijs.

En zo beginnen we 2014 ook grijs, ben ik bang. Die kou moet erin!! Min 10 graden en het gevoel hebben dat je neus constant leegloopt, je vinger toppen eraf vallen en je knieën bevriezen als je te lang in de sneeuw zit om herten te fotograferen. Dat zoek ik voor 2014!

Topi (Damaliscus korrigum) bij zonsopkomst.

De zon begint net te klimmen als we in de jeep stappen en Sami, onze gids, de motor start. Het geluid van krekels, vogels en nijlpaarden wordt nu overstemd door de ruwe kracht van een dieselmotor die ons pruttelend dieper de Mara in brengt.
In de schemer duikt de auto een bedding in, instinctief zet ik me voet al schrap tegen de deur om te voorkomen dat ik straks van mijn stoel glijd omdat het regenseizoen de rivier elke dag verder uitslijt en de jeep doet schudden bij elke nieuwe put die hij treft.

Het mistig in de Mara vanochtend en als de zon net boven de horizon klimt ontstaat er een grote rode nevel op de vlakte. Gelukkig staat er een Topi in de buurt die een goed bruikbaar onderwerp vormt in zulk licht. Als de zon hoger klimt en de nevel langzaam wegbrandt zie je het uitgestrekte savannegebied van het grote Mara-Serengeti ecosysteem.

Aan deze kant van de evenaar bestaat de westerse wereld even niet meer. Geen nieuws, geen haast, geen stress. Je wordt ’s ochtends om half 6 wakker om kort te douchen, een kop thee te drinken en dan de Maasai Mara in te trekken op zoek naar het wild. Het enige moment dat je een soort van verbonden voelt met je “vorige leven” is het moment dat je je geheugenkaartjes moet leegmaken omdat je geen ruimte meer hebt na al het moois wat je hebt gezien.

Elke ochtend werd het ontbijt geserveerd in het veld, de ene keer keek je uit op nijlpaarden, de andere keer zag je twee cheetahs aan de horizon liggen. En hoewel ik geen groot fan ben van warmte, moet ik zeggen dat Afrika ook mij heeft overtuigd van zijn pracht en praal.

Henry en Sami, onze Maasai gidsen maken het ontbijt klaar.

Hoewel de meeste mensen de Maasai Mara kennen van de grote trek hadden Caroline en ik besloten om buiten dit drukke seizoen te gaan en ons vooral te richten op de katten die er leven en de dramatische luchten die je krijgt net voor het regenseizoen. Nadeel daarvan kan wel zijn dat je eens vast komt te zitten. Maar uiteindelijk voegt dit alleen maar smaak toe aan het avontuur.

Vanwege de extreem hoge waterstand van de rivieren konden we niet overal komen maar desondanks hebben we een geweldige week met veel wild gehad. Leeuwen, luipaard, cheetah, zebra, olifant, giraffe, hyena, antilopen, buffel, nijlpaarden en allerlei kleine vogels en dieren kruisten ons pad. Hieronder alvast een kleine impressie, later volgen er meer blogs.