Het is hoogzomer, de damherten zitten goed in hun bastgewei en gaan binnenkort schuren. Op mooie zomeravonden kun je het gewei uitlichten met wat tegenlicht. De zachte bast krijgt dan een prachtige randje.
Foto van de maand – Augustus 2015
Tag: Amsterdamse waterleidingduinen
Bambi in de duinen
Stil en onbeweeglijk lig je verscholen in het hoge gras. Je hoopt dat het grote dier op twee poten je niet ziet en verder loopt. Mamma is dichtbij, maar je bent wel alleen. Zou dit door het hoofd gaan van pas geboren damhertenkalfje? Ik vraag het me af als ik er één vind in de duinen. Behoedzaam en rustig kniel ik neer en maak ik wat foto’s van de kleine. Onverschrokken blijft ze liggen. Rustig kruip ik naar achter. Ik blijf nog even kijken en laat haar dan met rust zodat mamma haar weer kan ophalen.
Het is altijd een prachtig gezicht om de jonge kalfjes te zien ronddartelen in de zomer. Ze rennen rond hun moeder en spelen met andere kalfjes. Vaak maken ze dan ook al de karakteristieke prellsprung; met alle vier de benen tegelijk in de lucht springen en weer landen. Je hoort de hindes blaten en kalfjes antwoorden met hun zachte fiepjes. Je waant jezelf zo in de Disney-film Bambi.
Na een draagtijd van ongeveer 230 dagen wordt het kalfje geboren. Met een gewicht van ongeveer 4,5 kilo lijkt het al heel erg op een volwassen hert. Het stippenpatroon is al aanwezig en blijft ook, terwijl het bij andere herten verdwijnt. De oren zijn eigenlijk een maatje te groot. Als echte nestvlieder kan het kalfje al vrij snel na de geboorte lopen, maar moeders bijhouden kan het niet. Het duurt meestal tot zo’n 12 weken na de geboorte voordat de jonge herten constant met hun moeder optrekken.
Herten laten de jongen in de eerste weken van hun leven voor lange periodes alleen. De hinde is altijd in de buurt en houdt haar kroost in de gaten. De hertjes zijn nog te jong om constant op de been te zijn tijdens het grazen en om te voorkomen dat ze uitgeput raken, blijven de kalfjes achter. Verstopt in het hoge gras, tussen struiken of achter boomstronken.
Een kalfje blijft roerloos liggen en duwt zichzelf diep in het gras en kan de indruk wekken dat het misschien ziek of zwak is. En hoewel de gedachte goedbedoeld kan zijn, moet men een jong altijd laten liggen. Bij aanraking blijft onze geur aan het kalfje hangen en zou de moeder bij terugkomst het jong kunnen verstoten.
Foto van de maand – juni 2015
Stil en onbeweeglijk lig je verscholen in het hoge gras. Je hoopt dat dat grote dier op twee poten je niet ziet en verder loopt. Mamma is dichtbij, maar je bent wel alleen. Zou dit door het hoofd gaan van een jong damhertenkalfje? Ik vraag het me af als ik hen vind in de duinen. Behoedzaam en rustig kniel ik neer en maak ik wat foto’s van de kleine. Onverschrokken blijft ze liggen. Rustig kruip ik naar achter. Ik blijf nog even kijken en laat haar dan met rust zodat mamma haar weer kan ophalen.
100ste blog – Interview
Mijn 100ste blog! Speciaal voor mijn 100ste blog heb ik een interview bewaard dat een tijdje terug is gepubliceerd in het jubileumtijdschrift Fuel for Life van het bedrijf waarvoor ik werk. De directie was op zoek naar verhalen van mensen (binnen en buiten het bedrijf) met een bepaalde passie, commitment of doorzettingsvermogen. Zodoende kwamen mijn natuurfoto’s tussen artikelen over muzikant Michiel Borstlap, Olympisch sporster Bibian Mentel en oud-collega Paul Velder die een eigen koffiebranderij heeft: Sprso.
Omdat het blad internationaal verspreid is, is het interview in het engels:
As a mechanical engineer for Frames, Peter has kept himself busy with the skid and plant layouts of the business unit. But when you ask him about his true passion, his answer might surprise you. “Nature photography is what really fuels me and consumes all of my spare time.” Where most people connect nature photography with Africa, Peter prefers staying closer to home. “I’ve been to Kenya and Svalbard, but the Dutch dunes are my roots and favorite place. During my hikes I meet deer, foxes and birds and find an unique silence within the crowded Netherlands.”
How did you become such an avid nature photographer? “Ironically health issues with my back are the reason why I now carry 15kg around. My doctor advised me to walk and I found hiking in the dunes a bit more exiting than around the block. I took my camera with me and set off hoping to maybe spot a fox. That first walk I spotted five Fallow Deer and a Red Fox and I was hooked.”
When you sketch the image of a heavily camouflaged photographer who sits for hours waiting for a single bird Peter laughs. “They exist, but I prefer a more open approach. My favorite season is winter but I do not dress up in white like a navy seal. I get up well before sunrise, dress up warm and find my spot or animal just as the sun rises. And then the waiting begins. Sitting still on your knees for two hours in a foot of snow is no fun. But if you want the animal to accept you, you cannot jump around to keep warm. I keep still and wait, which can take hours before a Roe Deer comes close enough for a good shot. When you finally get up you feel like an old man, your knees frozen and painful.”
How do you find these places or the animals? “You need to become familiar with the animal. What it eats, how it lives, google does a good job too nowadays, but the rest is just spending time in the area. Deer migrate through the dunes as the seasons change and you get to know routes and places by spending a lot of time in the field.”
It sounds like you spent more time observing than photographing. “90% of the time is indeed waiting or observing, but the other 10% makes it worthwhile. If you take a typical rutting season in autumn, I will go twenty times which equals about 3000 photos. I get soaked at least five times, have two freezing mornings without gloves and one morning with mist. In the end I am happy if I nail four shots. People only know Van Gogh for three famous paintings either, so you do not need more anyway.”
When asked if it his ambition to become the Van Gogh of Nature photography he shrugs. “I would love to win the Wildlife Photographer of the Year contest and have National Geographic call me, but for now I am content that several magazines ran my photos and articles. On a recent lecture by a French photographer I saw a movie of him in the field that moved me (skip to 03.00). The man spend a month roaming the cold white wilderness in search of white wolves and when they finally found each other he cried while taking photos. That emotion is what it should be about, not fame or glory, but the exhilaration of taking that one shot that could be the best of the year.
Happy 2015
De beste wensen voor iedereen in 2015! Bedankt voor jullie bezoek en reacties op mijn blog. Afgelopen jaar was een druk jaar waardoor ik veel minder aan fotografie en bloggen toe kwam dan gehoopt, maar toch hebben jullie mijn blog 6.300 keer bekeken. Hartelijk dank daarvoor.
De komende maanden staan er nog blogs op stapel over vogeltjes, damherten, eekhoorns en hopelijk sneeuw als moeder natuur ons nog wat gunt! Want hoewel Zuid-Nederland vorige week bedekt was met een mooi laagje, keek ik een middag lang naar een regenachtige wereld. Veel plezier dit jaar als je eropuit trekt en wie weet komen we elkaar tegen.
Peter
Foto van de maand – Oktober 2014
Oktober, de maand van de damhertenbronst. Dan moet je foto van de maand toch wel een damhert bevatten, of niet? Hmm zei ik dit vorige maand ook al niet, maar dan over edelherten? Ja, de bronstperiode van beide dieren volgt elkaar op. En terwijl de Veluwe net wat te ver rijden is voor meerdere bezoeken, zijn de waterleidingduinen relatief om de hoek en ga ik er vaak heen.
De foto van de maand is niet een typische bronstfoto waar de meesten naar op zoek gaan. Geen groots gevecht of imponerende houding van het hert tijdens het vlaggen. De heer op de foto was ook zeker niet het grootste exemplaar dat er te vinden was. Maar hij stond wel op een erg mooie plek. En het licht viel perfect in de gekleurde bladeren achter hem. Dan moet je gewoon wel een foto maken vind ik.
Het IVN vond hem ook prachtig en plaatste hem op de cover voor de nieuwe editie van het blad met een stuk tekst over de bronst. Een hele berg foto’s op je computer is leuk en aardig, maar drukwerk blijft het mooiste wat er is. Binnenkort nog een update van een publicatie, ditmaal in een bedrijfsblad.
Foto van de maand – Augustus 2014
Augustus bleek minder zomers dan de meeste mensen hoopten; regen en wind teisterden ons land dankzij orkaan Bertha. En hoewel ik niet vies ben van een buitje of twee kwam ik zelf deze maand niet veel buiten ondanks de mooie luchten die we soms in de avond hadden. Vorig jaar zomer speelde ik met de zon, dit jaar had ik echter een andere invalshoek. Donkere wolken moesten het worden, een dreigende lucht, met een damhert in de voorgrond.
Mooiste momenten van 2013
2013 is al weer ten einde en daarom ditmaal geen foto van de maand maar een terugblik op het afgelopen jaar. Bedankt voor jullie bezoeken en reacties op mijn blog het afgelopen jaar. Ik heb het afgelopen jaar rond de 10.000 bezoekjes gehad uit 58 landen en het zou super zijn als dat er in 2014 nog meer worden.
Het jaar begon zoals ik hopelijk ook 2014 ga beginnen. Enkeldiep in de sneeuw en met veel sneeuwbuien om reeën en damherten prachtig in te fotograferen. Momenteel voorspelt het KNMI niet veel goeds. Regen, warm en nog eens regen. Het lijkt eerder op een erg lange herfst in plaats van een winter.
Voor Caroline stond Afrika al een hele tijd boven aan de lijst van droombestemmingen. Zelf ben ik meer een fan van het Hoge Noorden; de rauwe natuur en het gevoel van de koude wind bevallen mij meer. Maar in april zag ik mezelf toch op de Afrikaanse savanne. Zwetend in een jeep reden we door de Maasai Mara om al het moois daar te fotograferen.
Toen de zomerzon ook in Nederland begon te schijnen richtte ik mij tot de vele rietvogels in onze omgeving en natuurlijk mijn oude liefde de damherten. Hun bastgewei groeit hard door in de zomer en met tegenlicht vormt hier omheen een prachtige gouden rand. Ook maakte ik een kleine uitstap richting vlinders en libellen wat best in de smaak viel. Dus wie weet loop ik deze zomer vaker met een macrolens rond.
De herfst bracht een domper in mijn fotografie. De damhertenbronst flopte en vele malen keerde ik terug uit het duin zonder een foto gemaakt te hebben.
Maar hoewel het fotografisch een flop was, zag ik weer dingen die je jaren niet had gezien tijdens de bronst. Vrouwtjes komen vaker in het bos en in plaats van hard weg te rennen zag je hen nu echt van mannetje naar mannetje gaan en voelde het aan alsof de natuur weer rust had gevonden. Door drukte de afgelopen jaren was het vaak eerder een catwalk in het duin dan een bronstkuil. Te veel fotografen per dier en soms zelfs zoveel dat er geen ander hert bij het lek kwam.
Vorig jaar stierven er veel damherten in de winter, maar met deze matige start van de winter lijkt het wel goed met ze te komen. Nou ja winter? Ik noem het liever de eeuwig durende herfst. Op het nieuws verhalen over een horrorwinter, maar het mocht (nog) niet zo zijn. Misschien wat hagel in een stormpje maar het nieuwe wit bleek vooral grijs.
En zo beginnen we 2014 ook grijs, ben ik bang. Die kou moet erin!! Min 10 graden en het gevoel hebben dat je neus constant leegloopt, je vinger toppen eraf vallen en je knieën bevriezen als je te lang in de sneeuw zit om herten te fotograferen. Dat zoek ik voor 2014!
Fijne feestdagen
Beste lezers,
Ik wens jullie fijne feestdagen en een geweldig 2014. Hoewel de winter Nederland nog niet echt heeft bereikt, wil ik jullie toch fijne feestdagen wensen met een mooi wit plaatje. Geniet van de komende dagen.
Peter
Damhertenbronst 2013
In mijn foto van de maand liet ik het al doorschemeren, de damhertenbronst 2013 was er niet een om over naar huis te schrijven. Wekenlang maakte ik geen foto en ging ik na elk bezoek ontgoocheld naar huis. De bronst van vorig jaar vond ik al moeilijker gaan dan andere jaren, maar 2013 is voor mij echt de slechtste bronst ooit.
Ik kan me enkele ochtenden herinneren dat ik met capuchon op in de regen zat te ontbijten in het veld, helemaal alleen, geen hert te bekennen op wat spitsers na. Andere ochtenden baadden de duinen in een goddelijk licht, maar geen hert te vinden.
Ondanks dat heb ik toch een paar leuke momenten mogen meemaken. Dat de damhertenbronst niet liep was blijkbaar als wereldnieuws rond gegaan, want er was bijna niemand te bekennen. Vanwege de rust in het bos herstelde de natuur zich snel en zag je veel vrouwtjes naar binnen en buiten rennen.
Je kon nu weer net als vroeger rustig tegen een boom gaan zitten en kijken hoe de vrouwtjes zenuwachtig rond de mannetjes dartelden. Die op hun beurt alles deden om te imponeren of probeerden de jonge vrijers flink op te jagen.
Mijn selectie foto’s is dus nogal gering en weinig divers voor een bronstblog voor mijn doen. Maar gelukkig heb ik nog twee jaar achterstand in mijn fotoarchief, dus binnenkort zal ik het te kort compenseren met foto’s van de bronst van 2012 en 2011.
petermaris.wordpress.com 