Uiltje knappen

Steenuil (Athena noctua) vrouwtje en jong

Een tijdje terug blogde ik al dat ik samen met Caroline en STONE op stap was geweest om nestkasten voor steenuilen te onderzoeken op broedsucces. Ik liet toen een foto zien van een net geboren uilskuiken en in dit blog laat ik jullie graag wat meer foto’s zien.

Steenuil (Athena noctua) vrouwtje

De steenuil (Athena noctua) is de kleinste uilensoort in Nederland. Met een lichaamsgrootte van 21 – 23 cm en een vleugelspanwijdte van 54 – 58 cm is hij nauwelijks groter dan een merel. Hoewel de uil zijn oorsprong kent in half-woestijnen en steppen zoekt hij in Nederland altijd de weidelandschappen op met oude knotwilgen en hoogstamboomgaarden. Hier vindt de steenuil de combinatie van geschikte jachtgebieden in open terrein met korte vegetatie, geschikte zit- en schuilplaatsen en een breed aanbod aan potentiële nestholten in oude bomen, gebouwen en tegenwoordig in speciale nestkasten.

Er zijn nog maar weinig oude knotwilgen en hoogstamfruitbomen zijn niet meer gewenst gezien de huidige arbonormen. Dus om de steenuil te helpen aan nestmogelijkheden plaatsen vrijwilligers kasten zodat de uil ook in laagstambomen en normale bomen een nest kan maken.

Vleugel van steenuil (Athena noctua)

Tijdens onze ronde met STONE hebben wij alle stadia gezien. Er was een nest met eieren (jammer genoeg verlaten), een nest met kersverse jongen, een nest met vliegklare jongen en de versie er tussen in. Het was prachtig om deze vogels eens van dichtbij te zien, maar ook hoe betrokken de erfeigenaren zijn met hun uilen.

Nestkast inspectie voor steenuilen.

Luipaard

Luipaard (Panthera pardus) close-up.

Met 80km per uur vliegt de 4wd jeep over de savanne. Na vier dagen lang wachten is er eindelijk een luipaard gespot en onze gids Sami doet er alles aan dat we haar ook gaan zien. Het gras is zeiknat van de regen en de auto schiet van links naar rechts op zoek naar grip tot dat we harde grond bereiken en de auto met een flinke ruk in een spoor komt en flink wat stof doet opwaaien. Van hobbel naar hobbel stuiteren we over het onverharde pad richting de rivier waar we elke dag zijn geweest, op zoek naar de illustere luipaard.

Volgens Sami leven er meer luipaarden (Panthera pardus) in de Masaai Mara dan leeuwen (Panthera leo), maar ze zijn veel moeilijker te vinden. Hun vacht geeft het dier de perfecte camouflage en omdat ze eigenlijk alleen ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat jagen zijn ze ook maar op beperkte tijden te vinden in het open veld.

Luipaard (Panthera pardus) rustend in het gras.

Als wij de bocht omkomen scheuren zie ik de andere jeep van onze groep er al staan en de luipaard zit als een huiskat te poseren voor de camera. Het oogt zeer vreemd dat dit zo illustere dier nu opeens als een normale kater in het gras zit.

Luipaard (Panthera pardus) besluipt prooi.

Niet veel later besluit ze op pad te gaan en zien we haar wegsluipen richting de impala’s die wij net voorbij zijn gescheurd zonder ze ook maar een blik waardig te gunnen. Langzaam loopt ze door het hoge gras en sluipt steeds dichterbij maar echt tot jacht overgaan doet ze niet. Nog even hoopte ik op een wonder toen een stel impala’s elkaar achter na zat, precies in een lijn richting onze luipaard maar ook dit kon haar niet overhalen tot actie.

Terwijl de zon snel richting de horizon zakt spoeden wij ons weer naar kamp met ditmaal eindelijk foto’s van deze prachtige kat.

Luipaard (Panthera pardus) zittend in het gras.

Luipaard (Panthera pardus) komt vanuit de struiken.

Luipaard (Panthera pardus) lopend door het gras.

Cover natuurfotopassie

Cover natuurfotopassie

De laatste editie van Natuurfotopassie kwam vandaag binnen met op de cover een van mijn walrusfoto’s (Odobenus rosmarus). De meeste van mijn foto’s belanden op facebook, mijn site, hier op het blog en enkelen in eenfotoboek dat ik maak, maar het leeuwendeel zie ik eigenlijk bijna niet terug in print. Daarom is het erg leuk om zo een van je foto’s op de mat te krijgen.

Als je geïnteresseerd bent in natuurfotografie is Natuurfotopassie een leuk blad om te lezen. De focus van het blad ligt op het inspireren van de lezer met mooie artikelen en fotografie. Veel droge theorie of apparatuur reviews zul je er dus niet in vinden. Voor mij is het de perfecte balans. Reviews kun je beter online lezen en ik ben vooral opzoek naar mooie foto’s ondersteund met verhalen.

Foto van de maand – Februari 2013

Wilde zwanen (Cygnus cygnus) in vlucht.

De keuze voor een foto van de maand was dit keer niet erg moeilijk, want ik heb niet veel foto’s gemaakt afgelopen maand. Hoewel februari ons nog een prachtige dag met sneeuw schonk, heb ik bijna geen beeld geschoten. Wat ik zocht was er niet en wat ik vond bood mij eigenlijk totaal geen inspiratie.

In januari verloor ik mezelf helemaal in de reeën. En misschien kon daardoor op deze mooie dag in februari eigenlijk niks meer toppen aan dat gevoel. Het klinkt misschien raar om te zeggen dat je 5 uur door de sneeuw kunt ploeteren van oost naar west door de duinen zonder ook maar een geheugen kaartje vol te schieten. Maar toch is het zo.
Alleen de wilde zwanen (Cygnus cygnus) deden mijn hart sneller kloppen. In het verleden hebben ze dit al eerder gedaan. Een groot gedeelte van de winter van 2010 bracht ik door in hun gezelschap.

En eigenlijk is het ook helemaal niet zo erg zo erg om bijna geen foto te maken. Je loopt door een van Nederlands mooiste landschappen compleet met een dikke laag witte sneeuw en een heerlijk warm winters zonnetje.

Damherten en reeën in de sneeuw

Kleine sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht als ik de auto parkeer, ik trek mijn winterjas aan, tas op de rug en met statief in de hand loop ik het duin in. Hoe verder ik het duin in kom, des te meer sneeuw komt er uit de lucht. De wind waait straf en al snel vult een mooi wit beeld mijn sensor als ik een testfoto maak. Oh man waar zijn de herten? Ik heb hen zo erg nodig nu!

Damhert (Dama dama) in sneeuwbui.

Damhert (Dama dama) spitser in de sneeuw.

Niet veel later tref ik de eerste damherten aan, prachtig gepositioneerd tegen een bosrand zodat de sneeuwvlokken goed uitkomen. Maar veel liefde is er niet tussen ons en al snel trekken de herten het bos in.

In de verte zie ik wat donkere stippen bewegen. Ik gooi mijn statief over de schouder, draai de zonnekap omlaag om niet een sneeuwduin te creëren tegen mijn lens en trek mijn capuchon over mijn hoofd. Tegen de wind in loop ik hun kant op en als ik wat verder ben merk ik dat het reeën zijn.

Reeën (Capreolus capreolus) sprong.

Waar reeën gewoonlijk alleen of in een paartje rondlopen vormen zij in de winter sprongen. En een sprong van deze grootte had ik al een tijd niet gezien! Nauwlettend houden ze mij in de gaten en mijn tempo vertraagt zich tot een enkele stap per minuut. Als acht paar reeën ogen je in de gaten houden kun je beter niet bewegen, bij een verkeerde beweging slaan ze op de vlucht en kun je de foto’s vergeten.

Reeën (Capreolus capreolus) op zoek naar eten onder de sneeuw.

Ik besluit rustig te gaan zitten om te kijken wat ze doen. Oplettend eten de reeën door terwijl de sneeuw nu met bakken uit de lucht komt. Ik weet dat ik snel een foto zal moeten maken om het toppunt van de bui mee te nemen. Op mijn knieën schuif ik door de sneeuw dichterbij, elke keer goed oplettend hoe ze reageren. Tien minuten later heb ik de dieren prachtig in beeld en schiet ik er zonder zorgen honderden foto’s doorheen terwijl de sprong zich voor mijn neus tegoed doet aan hun winterkost.

Reeën (Capreolus capreolus) in de sneeuw.

Ree (Capreolus capreolus) graaft sneeuw weg om eten te vinden.

Na een paar uur stil zitten lijken mijn knieën bevroren en als een man van 80 hink ik langzaam achteruit om de reeën niet te storen. Het licht neem zo hard af nu dat ik beter naar huis kan gaan om op te warmen. Thuis gekomen realiseer ik me dat ik te veel beeldmateriaal heb voor 1 blog. Mijn bezoekjes aan de reeën deze winter hebben aardig wat foto’s opgeleverd. Ik ben ondertussen begonnen met het opzetten van een klein boek helemaal gericht op de sprong met reeën die ik deze winter gevolgd heb. Als je interesse hebt laat het mij weten, dan houd ik je op de hoogte over de vorderingen van het boek.

Ree (Capreolus capreolus) in sneeuwstorm.

Damhertenvacht

Damhert (Dama dama) bedekt met een laag sneeuw

De koude wind bijt dwars door mijn kleding heen en ik trek de rand van mijn jas wat hoger. De winter meldt zich in de duinen en het is goed te voelen. Had ik toch maar wat thermo ondergoed aangetrokken denk ik bij mezelf als ik doorstap om warmer te worden. Op zo’n moment benijd ik de reeën en damherten om hun warme vacht.

Damhertenvacht (Dama dama) van dichtbij.

De dikke vacht van een damhert biedt genoeg bescherming tegen kou en vocht. Herten slapen in de winter gewoon op de sneeuw en na een flinke sneeuwbui zie je hen rondlopen met een prachtig wit dekentje. Toch lijkt het de herten niet te deren. Van een afstand lijkt de vacht van het hert op ons eigen haar: dikke draden die op elkaar liggen.

Macro foto van de vacht van een damhert (Dama dama).

Kijk je van iets dichterbij, dan zie je dat onder die dikke draden een heel compacte deken zit van dunner haar die het damhert warm en droog houdt. De ondervacht bevat dikke haren gevuld met lucht, die als isolatielaag functioneert. De laag van haar dichter bij de huid is fijner van structuur en waterafstotend.

Macro foto van de ondervacht van een damhert (Dama dama).

Benieuwd hoe ik deze foto’s gemaakt heb? Houd mijn blog dan in de gaten!

Fijne kerstdagen! Merry Christmas!

Walrussen

Walrus (Odobenus rosmarus) op het strand. Spitsbergen.

Log, zwaar en omringd door een zware vieze geur laat de walrus een diepe indruk op je achter. De mannetjes bestaan uit een ton blubber waar zelfs een ijsbeer geen raad mee weet, en om eerlijk te zijn wist ik ook niet goed wat ik er mee aan moest.
Bij walrussen in het poolgebied moet ik altijd denken aan de foto’s van Paul Nicklen. Maar de kans dat je zelf een walrus op een ijsschots vindt en je dan ook nog eens de zodiac er recht naast kan parkeren is natuurlijk wel heel erg klein.

Na ons avontuur met de walvissen zette de MS Origo koers naar een bekende walrus landing. Het gaf ons precies genoeg tijd om even een paar uurtjes te slapen en de batterijen op te laden voor we ons in het volgende avontuur zouden storten.

Kudde walrussen (Odobenus rosmarus).

Van een afstand zijn de walrussen al goed te zien. Een grote bruine massa aan zwaarlijvige dieren ligt op het strand, wachtend op ons. Ijsberen zijn dieren die solitair leven en daardoor eenvoudig te isoleren op een foto. Less is more en bij ijsberen werkt dat goed. Maar walrussen leven in een kolonie. Een grote hoop blubber die bijna niet beweegt. Hier geldt alleen more is more.

Walrus (Odobenus rosmarus) kolonie.

Het meest opvallende bij walrussen zijn hun slagtanden en het hoofd dat in verhouding tot het lichaam niet erg groot is. En snel focus je je dan ook op dit soort details want walrussen zijn niet actief op land. Na uren in het water gefoerageerd te hebben op schelpen en andere ongewervelde bodemdieren komen ze op het land om te rusten en hun eten te verteren. Soms is er wat onenigheid in de groep en kun je dat kleine actiemoment meepakken dat iemand zijn onvrede toont.

Walrus (Odobenus rosmarus)

Op het land heb je medelijden met het dier, zo log en zwaar beweegt het zich voort. Maar in het water zijn de walrussen vertrouwd. Ze worden nieuwsgieriger en benaderen je als je langs de waterrand gaat liggen. Nu zie je opeens een dier met een gewicht van een ton dat snel beweegt en hele leuke kenmerken toont.

Walrus (Odobenus rosmarus) in het water.

Walrus (Odobenus rosmarus) in het water.

Foto van de maand – December 2012

Close-up van de mond van een damhert

Normaal gesproken ben ik iemand die natuur vooral groot bekijkt: dier in het landschap of een portretfoto. Maar ditmaal ben ik eens klein gaan denken. Nu de bladeren van de bomen vallen zie je in de Amsterdamse waterleidingduinen wat makkelijker de “echte natuur”. Het ontgaat niemand dat er overal damherten lopen in de AWD, maar hoe vaak zie je eigenlijk een dood hert? De natuur is snel in het verwerken van een gestorven dier. Sommigen zijn in enkele weken al opgegeten en verteerd door vossen, roofvogels en allerlei insecten.

Ik bespaar jullie de iets meer grafische foto’s die ik gemaakt hebt en heb een close-up gekozen voor foto van de maand. Voor mij was het de eerste keer dat ik eens goed naar de mond van een damhert keek. Ik vermoed dat het smaakpapillen zijn waar wij naar kijken, maar ik heb het nog niet kunnen achterhalen. Als iemand het weet hoor ik het graag!

10000 Bezoekers

Rode vos (vulpus vulpus) springt in de lucht

Wow! Het bezoekersaantal voor het blog is zojuist de 10.000 mensen gepasseerd. Erg gaaf! In juli vierde ik nog de eerste verjaardag van mijn blog en nu ben ik voorbij de 10.000 bezoekers. Hartstikke bedankt dat jullie kijken op mijn blog en er op reageren! Het vosje springt van blijdschap een gat in de lucht.
Omdat we nu de 10.000 zijn gepasseerd is het tijd voor een verzoeknummer. Als iemand graag iets wilt weten of juist meer beelden van een bepaald onderwerp wilt zien, laat het weten. En ik kijk wat ik uit de hoge hoed kan toveren.

Als je ook op Facebook zit, like dan mijn pagina zodat je altijd op de hoogte blijft van de laatste updates.