De laatste editie van Natuurfotopassie kwam vandaag binnen met op de cover een van mijn walrusfoto’s (Odobenus rosmarus). De meeste van mijn foto’s belanden op facebook, mijn site, hier op het blog en enkelen in eenfotoboek dat ik maak, maar het leeuwendeel zie ik eigenlijk bijna niet terug in print. Daarom is het erg leuk om zo een van je foto’s op de mat te krijgen.
Als je geïnteresseerd bent in natuurfotografie is Natuurfotopassie een leuk blad om te lezen. De focus van het blad ligt op het inspireren van de lezer met mooie artikelen en fotografie. Veel droge theorie of apparatuur reviews zul je er dus niet in vinden. Voor mij is het de perfecte balans. Reviews kun je beter online lezen en ik ben vooral opzoek naar mooie foto’s ondersteund met verhalen.
Walrus (Odobenus rosmarus) op het strand. Spitsbergen.
Log, zwaar en omringd door een zware vieze geur laat de walrus een diepe indruk op je achter. De mannetjes bestaan uit een ton blubber waar zelfs een ijsbeer geen raad mee weet, en om eerlijk te zijn wist ik ook niet goed wat ik er mee aan moest.
Bij walrussen in het poolgebied moet ik altijd denken aan de foto’s van Paul Nicklen. Maar de kans dat je zelf een walrus op een ijsschots vindt en je dan ook nog eens de zodiac er recht naast kan parkeren is natuurlijk wel heel erg klein.
Na ons avontuur met de walvissen zette de MS Origo koers naar een bekende walrus landing. Het gaf ons precies genoeg tijd om even een paar uurtjes te slapen en de batterijen op te laden voor we ons in het volgende avontuur zouden storten.
Kudde walrussen (Odobenus rosmarus).
Van een afstand zijn de walrussen al goed te zien. Een grote bruine massa aan zwaarlijvige dieren ligt op het strand, wachtend op ons. Ijsberen zijn dieren die solitair leven en daardoor eenvoudig te isoleren op een foto. Less is more en bij ijsberen werkt dat goed. Maar walrussen leven in een kolonie. Een grote hoop blubber die bijna niet beweegt. Hier geldt alleen more is more.
Walrus (Odobenus rosmarus) kolonie.
Het meest opvallende bij walrussen zijn hun slagtanden en het hoofd dat in verhouding tot het lichaam niet erg groot is. En snel focus je je dan ook op dit soort details want walrussen zijn niet actief op land. Na uren in het water gefoerageerd te hebben op schelpen en andere ongewervelde bodemdieren komen ze op het land om te rusten en hun eten te verteren. Soms is er wat onenigheid in de groep en kun je dat kleine actiemoment meepakken dat iemand zijn onvrede toont.
Walrus (Odobenus rosmarus)
Op het land heb je medelijden met het dier, zo log en zwaar beweegt het zich voort. Maar in het water zijn de walrussen vertrouwd. Ze worden nieuwsgieriger en benaderen je als je langs de waterrand gaat liggen. Nu zie je opeens een dier met een gewicht van een ton dat snel beweegt en hele leuke kenmerken toont.
Walrus (Odobenus rosmarus) in het water.Walrus (Odobenus rosmarus) in het water.
De tijd is snel gegaan, alhoewel ik twee weken geleden nog op Spitsbergen stond voelt het langer geleden. Ik ben weer helemaal terug in het ritme van werk, boodschappen doen en de normale gang van zaken. Omdat de edel- en damhertenbronst nog niet is begonnen vond ik het nog wel toepasselijk om een ijsbeer te selecteren voor de foto van de maand.
In mijn blog over ijsberen had dit mannetje ook al een aardige hoofdrol. Deze foto is bijna identiek aan de laatste in dat blog. Echter in deze zie je precies een van de grote tanden van de beer. Het geeft de foto meteen een andere aanblik. Toen ik daar in de zodiac zat had ik het niet gezien. Je richt je sensor op de goede plek en drukt er zes beelden per seconde door heen. Je hersenen registreren zo’n klein detail niet. Je denkt alleen aan compositie, licht en scherpte. Bang, knallen!
Daarom ben ik blij dat ik op een gegeven moment ook even de camera heb laten zakken en heb gekeken naar dit geweldige dier. Als je heel je reis moet ervaren door een zoeker van een centimeter groot weet je over een jaar niet meer hoe het was en hoe het voelde om zo dichtbij de koning van de noordpool te zijn.
Turend door de verrekijker scan ik het pakijs tot aan de horizon. Als ik naar links kijk zie ik dat de middernachtzon al weer begint te stijgen, een nieuwe dag is begonnen. Ik ben op zoek naar gele stipjes in het landschap, en het liefst een geel bewegend stipje. Er is genoeg vies geelachtig ijs dat je doet denken dat je hem hebt gevonden, maar in werkelijkheid kan het uren duren voordat je een ijsbeer spot.
We varen nu op 81.4 graden noorderbreedte en hopen snel een beer te vinden. De middernachtzon geeft prachtig licht, een mooi geschenk na een dag mist en bewolking.
De deur achter me gaat open en Pete roept dat de schipper iets naar links moet sturen, we hebben een beer. Na een half uur merken we dat hij een prooi heeft en rustig zit te genieten van zijn ontbijt. We komen nu eindelijk in bereik van onze telelenzen en er wordt besloten om iedereen wakker te maken. De beer blijft en we maken goede kans. Binnen 15min is de rustige stilte waarin we ons bevonden veranderd in een druk geroezemoes van fotograferen. Half slapend staat iedereen op dek en sluiters ratelen in de nacht.
Polar bear (Ursus maritimus) sleeping on the sea ice
Wanneer de beer afdruipt om na zijn maaltijd een stukje verderop te gaan liggen langs de waterkant gaat onze boot ook in zijn achteruit. Al snel horen we dat er een zodiac te water gaat en we dichterbij gaan kijken om het begeerlijke lage standpunt te krijgen waar elke fotograaf van droomt. Om snel te handelen gaat er maar 1 zodiac te water waar iedereen in gaat. Geen tassen, 1 camera en neem genoeg kaartjes mee is het advies.
Het begint te sneeuwen als we dichterbij komen en je merkt dat iedereen gespannen is. Om en om zie je fotografen instellingen checken en langzaam aan in positie schuiven, klaar voor actie. Wanneer Chris de zodiac om de hoek draait doemt daar de beer op. De sluiters overstemmen de motor van de zodiac wanneer het grote mannetje ons recht aankijkt.
Langzaam staat hij op en loopt hij richting de boot, nieuwsgierig kijkt de ijsbeer om zich heen en neemt hij onze geuren tot zich. Zo dichtbij realiseer je pas echt hoe groot ijsberen zijn. Hij gunt ons nog een blik en draait zich dan om, terug naar bed. We drijven misschien op het water als een grote zeehond, maar we zijn het niet.
Terwijl de zodiac in zijn achteruit wegvaart kijk ik snel naar wat foto’s en realiseer ik me dat ik er nog maar 9 over heb. Pete had nog gezegd neem genoeg kaartjes mee…
Polar bear (Ursus maritimus) on the sea ice.Polar bear (Ursus maritimus) on the sea ice.Polar bear (Ursus maritimus) close-up.
MS Origo next to Monacobreen, Liefdefjorden. Svalbard
Spitsbergen. Een plek waar ik al een tijd van droomde en ik vorige week 10 dagen heb bezocht. In die periode leek het wel alsof ik in een achtbaan zat. We hebben van alles meegemaakt. Zon, zee, wind, regen, mist, sneeuw, storm en een brandalarm midden in die storm. Spitsbergen heeft zich van alle kanten laten zien. Je maakt deze reis met als hoofddoel de ijsbeer en met 22 beren op de teller kan ik zeggen dat dat wel gelukt is. Maar ook zeehonden, walrussen, vogels, gletsjers, poolvossen en walvissen. En vooral die laatste waren voor mij wel een hoogtepunt.
Op een prachtige ochtend lag ons schip de MS Origo voor de Monaco gletsjer in Liefdefjorden en moest ik wel even een plaatje schieten. Binnenkort dus veel foto’s vanuit het noordpoolgebied op mijn blog en website.
petermaris.wordpress.com 