In het oktober nummer van Roots stond een artikel over de damherten van de Amsterdamse waterleidingduinen. Leuk stuk over de biologie van het hert en met een klein gedeelte over het damherten dilemma dat de bollenstreek zo bezig houdt. Ik had een reactie gestuurd aan de auteur Paul Böhre en er ontstond een leuke mailwisseling over de damherten en hun toekomst. In mijn laatste e-mail had ik foto’s bijgevoegd van een ‘overlast’ situatie met damherten en wat foto’s van hoe de overlast wordt beperkt met behulp van het hek dat damherten moet weren.
In de Roots van januari 2012 staan fragmenten van onze mailcorrespondentie bij de ingezonden brieven samen met de foto’s die ik had gestuurd. Roots had mij al op de hoogte gebracht dat ze onze mailcorrespondentie zouden publiceren, maar niets vermeld over de foto’s. Leuke verrassing zo aan het einde van het jaar. Hieronder de foto’s op een groter formaat inclusief verklarende tekst.
Als kleine jongen heb ik Jurassic Park onwijs vaak gekeken. De video heb ik compleet grijs gedraaid. Voor de jonge lezers onder ons; video kwam voor de DVD en daarom huur je DVD’s nog steeds bij de VIDEOtheek. Ik krijg altijd een Jurassic Park gevoel als ik bij Zandvoort naar binnen ga. De automatische schuifdeur van grote stalen profielen die je moet openmaken met die grote ronde rode knop…ik krijg gewoon het gevoel dat Steven Spielberg over mijn schouder meekijkt.
Het hek dat Zandvoort moet beschermen tegen het grote kwaad in de duinen, de damherten, wekt al net zo’n gevoel op. Er loopt een strak kaal gemaaide lijn door het landschap met een zwaar hek die als dikke streep van Bentveld tot aan zee loopt. Tot hier en niet verder. Een typisch Hollands natuurbeeld. Ja wij willen graag dicht op de natuur wonen, maar het moet ons niet in de weg zitten.
Het hek had, of heeft misschien nog steeds, zijn mankementen. Op enkele plekken vond ik een deur in het hek. Waarom weet ik niet, de ingang was namelijk een stuk verderop. Er stond geen kaartautomaat om de natuur te commercialiseren en het contrast met het 2.5 meter hoge hek was nogal groot. Duizenden euro’s voor een damherten werend hek en dan op een aantal plekken een oude deur erin van 1.5mtr hoog. Lijkt op vissen met een gat in je net.
Herten op een strak gemaaid stuk gras, mooi perkje eromheen en een drukke weg erachter. “Toto, I’ve a feeling we’re not in Kansas any more.” zei Dorothy. En dat klopt, we zijn niet meer in de Amsterdamse waterleidingduinen. Omdat ik stiekem verliefd ben op damherten zou ik het niet erg vinden om hen in mijn achtertuin te vinden. Dat scheelt weer een stukje rijden. Maar ik snap wel dat het problemen kan geven. Er kunnen ongelukken gebeuren en iemand moet de bollen betalen die de herten opeten.
Maar uiteindelijk volgen de damherten alleen maar hun instinct en vers groen gras is lekkerder dan oud dor gras in de duinen. Dus tja..kan je het een kind kwalijk nemen dat hij snoept uit een open snoeppot?
Voor meer damhertenfoto’s kunt u terecht op mijn website.
petermaris.wordpress.com 