Bevroren water hangt aan de looppaden over de plas.
Brrr het is koud voor maart. Qua fotografie had ik niet veel tijd deze maand en dat was ook wel te merken op het blog. Mijn favoriete futenpaartjes zijn nog niet neergestreken op hun vaste plek, dus ik heb ook niet veel reden gehad om er even een kort uurtje op uit te trekken.
Afgelopen weekend liepen Caroline en ik langs wat grote plassen bij ons in de buurt om te zien of er nog wintergasten waren blijven hangen of misschien al grote groepen zomergasten waren gearriveerd. De wind woei straf en al het water bevroor voor je neus, maar verder was het ijzingwekkend stil.
De tijd is snel gegaan, alhoewel ik twee weken geleden nog op Spitsbergen stond voelt het langer geleden. Ik ben weer helemaal terug in het ritme van werk, boodschappen doen en de normale gang van zaken. Omdat de edel- en damhertenbronst nog niet is begonnen vond ik het nog wel toepasselijk om een ijsbeer te selecteren voor de foto van de maand.
In mijn blog over ijsberen had dit mannetje ook al een aardige hoofdrol. Deze foto is bijna identiek aan de laatste in dat blog. Echter in deze zie je precies een van de grote tanden van de beer. Het geeft de foto meteen een andere aanblik. Toen ik daar in de zodiac zat had ik het niet gezien. Je richt je sensor op de goede plek en drukt er zes beelden per seconde door heen. Je hersenen registreren zo’n klein detail niet. Je denkt alleen aan compositie, licht en scherpte. Bang, knallen!
Daarom ben ik blij dat ik op een gegeven moment ook even de camera heb laten zakken en heb gekeken naar dit geweldige dier. Als je heel je reis moet ervaren door een zoeker van een centimeter groot weet je over een jaar niet meer hoe het was en hoe het voelde om zo dichtbij de koning van de noordpool te zijn.