De keuze voor een foto van de maand was dit keer niet erg moeilijk, want ik heb niet veel foto’s gemaakt afgelopen maand. Hoewel februari ons nog een prachtige dag met sneeuw schonk, heb ik bijna geen beeld geschoten. Wat ik zocht was er niet en wat ik vond bood mij eigenlijk totaal geen inspiratie.
In januari verloor ik mezelf helemaal in de reeën. En misschien kon daardoor op deze mooie dag in februari eigenlijk niks meer toppen aan dat gevoel. Het klinkt misschien raar om te zeggen dat je 5 uur door de sneeuw kunt ploeteren van oost naar west door de duinen zonder ook maar een geheugen kaartje vol te schieten. Maar toch is het zo.
Alleen de wilde zwanen (Cygnus cygnus) deden mijn hart sneller kloppen. In het verleden hebben ze dit al eerder gedaan. Een groot gedeelte van de winter van 2010 bracht ik door in hun gezelschap.
En eigenlijk is het ook helemaal niet zo erg zo erg om bijna geen foto te maken. Je loopt door een van Nederlands mooiste landschappen compleet met een dikke laag witte sneeuw en een heerlijk warm winters zonnetje.
Kleine sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht als ik de auto parkeer, ik trek mijn winterjas aan, tas op de rug en met statief in de hand loop ik het duin in. Hoe verder ik het duin in kom, des te meer sneeuw komt er uit de lucht. De wind waait straf en al snel vult een mooi wit beeld mijn sensor als ik een testfoto maak. Oh man waar zijn de herten? Ik heb hen zo erg nodig nu!
Damhert (Dama dama) in sneeuwbui.Damhert (Dama dama) spitser in de sneeuw.
Niet veel later tref ik de eerste damherten aan, prachtig gepositioneerd tegen een bosrand zodat de sneeuwvlokken goed uitkomen. Maar veel liefde is er niet tussen ons en al snel trekken de herten het bos in.
In de verte zie ik wat donkere stippen bewegen. Ik gooi mijn statief over de schouder, draai de zonnekap omlaag om niet een sneeuwduin te creëren tegen mijn lens en trek mijn capuchon over mijn hoofd. Tegen de wind in loop ik hun kant op en als ik wat verder ben merk ik dat het reeën zijn.
Reeën (Capreolus capreolus) sprong.
Waar reeën gewoonlijk alleen of in een paartje rondlopen vormen zij in de winter sprongen. En een sprong van deze grootte had ik al een tijd niet gezien! Nauwlettend houden ze mij in de gaten en mijn tempo vertraagt zich tot een enkele stap per minuut. Als acht paar reeën ogen je in de gaten houden kun je beter niet bewegen, bij een verkeerde beweging slaan ze op de vlucht en kun je de foto’s vergeten.
Reeën (Capreolus capreolus) op zoek naar eten onder de sneeuw.
Ik besluit rustig te gaan zitten om te kijken wat ze doen. Oplettend eten de reeën door terwijl de sneeuw nu met bakken uit de lucht komt. Ik weet dat ik snel een foto zal moeten maken om het toppunt van de bui mee te nemen. Op mijn knieën schuif ik door de sneeuw dichterbij, elke keer goed oplettend hoe ze reageren. Tien minuten later heb ik de dieren prachtig in beeld en schiet ik er zonder zorgen honderden foto’s doorheen terwijl de sprong zich voor mijn neus tegoed doet aan hun winterkost.
Reeën (Capreolus capreolus) in de sneeuw.Ree (Capreolus capreolus) graaft sneeuw weg om eten te vinden.
Na een paar uur stil zitten lijken mijn knieën bevroren en als een man van 80 hink ik langzaam achteruit om de reeën niet te storen. Het licht neem zo hard af nu dat ik beter naar huis kan gaan om op te warmen. Thuis gekomen realiseer ik me dat ik te veel beeldmateriaal heb voor 1 blog. Mijn bezoekjes aan de reeën deze winter hebben aardig wat foto’s opgeleverd. Ik ben ondertussen begonnen met het opzetten van een klein boek helemaal gericht op de sprong met reeën die ik deze winter gevolgd heb. Als je interesse hebt laat het mij weten, dan houd ik je op de hoogte over de vorderingen van het boek.
Walrus (Odobenus rosmarus) op het strand. Spitsbergen.
Log, zwaar en omringd door een zware vieze geur laat de walrus een diepe indruk op je achter. De mannetjes bestaan uit een ton blubber waar zelfs een ijsbeer geen raad mee weet, en om eerlijk te zijn wist ik ook niet goed wat ik er mee aan moest.
Bij walrussen in het poolgebied moet ik altijd denken aan de foto’s van Paul Nicklen. Maar de kans dat je zelf een walrus op een ijsschots vindt en je dan ook nog eens de zodiac er recht naast kan parkeren is natuurlijk wel heel erg klein.
Na ons avontuur met de walvissen zette de MS Origo koers naar een bekende walrus landing. Het gaf ons precies genoeg tijd om even een paar uurtjes te slapen en de batterijen op te laden voor we ons in het volgende avontuur zouden storten.
Kudde walrussen (Odobenus rosmarus).
Van een afstand zijn de walrussen al goed te zien. Een grote bruine massa aan zwaarlijvige dieren ligt op het strand, wachtend op ons. Ijsberen zijn dieren die solitair leven en daardoor eenvoudig te isoleren op een foto. Less is more en bij ijsberen werkt dat goed. Maar walrussen leven in een kolonie. Een grote hoop blubber die bijna niet beweegt. Hier geldt alleen more is more.
Walrus (Odobenus rosmarus) kolonie.
Het meest opvallende bij walrussen zijn hun slagtanden en het hoofd dat in verhouding tot het lichaam niet erg groot is. En snel focus je je dan ook op dit soort details want walrussen zijn niet actief op land. Na uren in het water gefoerageerd te hebben op schelpen en andere ongewervelde bodemdieren komen ze op het land om te rusten en hun eten te verteren. Soms is er wat onenigheid in de groep en kun je dat kleine actiemoment meepakken dat iemand zijn onvrede toont.
Walrus (Odobenus rosmarus)
Op het land heb je medelijden met het dier, zo log en zwaar beweegt het zich voort. Maar in het water zijn de walrussen vertrouwd. Ze worden nieuwsgieriger en benaderen je als je langs de waterrand gaat liggen. Nu zie je opeens een dier met een gewicht van een ton dat snel beweegt en hele leuke kenmerken toont.
Walrus (Odobenus rosmarus) in het water.Walrus (Odobenus rosmarus) in het water.
Ben je nog op zoek naar kerstkaarten? Misschien zijn deze wat voor jou! Samen met Caroline heb ik een set laten drukken met daarin foto’s van onze reis naar Spitsbergen, de winterse duinen en enkele platen uit een besneeuwd Canada.
Kerstkaarten
Wat kan je verwachten? Ijsberen, vossen in de sneeuw, gletsjers, besneeuwde bomen en nog veel meer. De kaarten worden als set van 10 stuks verkocht en zijn inclusief envelop. Het zijn gevouwen kaarten met aan de binnenkant de boodschap: Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar. Een set kerstkaarten kost 10 euro exclusief verzendkosten. Heb je interesse, neem dan contact op via info@petermaris.com.
Normaal gesproken ben ik iemand die natuur vooral groot bekijkt: dier in het landschap of een portretfoto. Maar ditmaal ben ik eens klein gaan denken. Nu de bladeren van de bomen vallen zie je in de Amsterdamse waterleidingduinen wat makkelijker de “echte natuur”. Het ontgaat niemand dat er overal damherten lopen in de AWD, maar hoe vaak zie je eigenlijk een dood hert? De natuur is snel in het verwerken van een gestorven dier. Sommigen zijn in enkele weken al opgegeten en verteerd door vossen, roofvogels en allerlei insecten.
Ik bespaar jullie de iets meer grafische foto’s die ik gemaakt hebt en heb een close-up gekozen voor foto van de maand. Voor mij was het de eerste keer dat ik eens goed naar de mond van een damhert keek. Ik vermoed dat het smaakpapillen zijn waar wij naar kijken, maar ik heb het nog niet kunnen achterhalen. Als iemand het weet hoor ik het graag!
Wow! Het bezoekersaantal voor het blog is zojuist de 10.000 mensen gepasseerd. Erg gaaf! In juli vierde ik nog de eerste verjaardag van mijn blog en nu ben ik voorbij de 10.000 bezoekers. Hartstikke bedankt dat jullie kijken op mijn blog en er op reageren! Het vosje springt van blijdschap een gat in de lucht.
Omdat we nu de 10.000 zijn gepasseerd is het tijd voor een verzoeknummer. Als iemand graag iets wilt weten of juist meer beelden van een bepaald onderwerp wilt zien, laat het weten. En ik kijk wat ik uit de hoge hoed kan toveren.
Als je ook op Facebook zit, like dan mijn pagina zodat je altijd op de hoogte blijft van de laatste updates.
S’ochtends vult een diep laag brommend geluid de Amsterdamse waterleidingduinen. Vanuit alle hoeken van het duin komen opgepompte damherten met gierende hormonen samen. Het is bronst, tijd om te paren. Maar voor één hert niet meer. Wanneer de zon de eerste duintop kust vind ik hem vredig rustend langs een bosrand.
Moe gestreden stierf het hert aan het einde van de bronst
De damhertenbronst is de kraamkamer van het leven voor damherten, maar voor sommigen ook het eind. Uitgeput, versleten en afgemat is deze kampioen neergestort in het gras. Zijn gevecht is gestreden en zijn nageslacht is zeker gesteld. Voor het hert en mij eindigde de damhertenbronst 2012 met zijn dood. Een triest einde volgens sommigen, maar voor hem misschien wel de mooiste manier om te gaan.
Een maand lang moest hij vechten, burlen en imponeren om te kunnen paren met enkele vrouwen. Wij mensen kunnen ons er dag in, dag uit druk om maken. Damherten maken zich echter maar enkele weken van het jaar druk om hun uiterlijk en voorkomen. Rollend door hun eigen urine ruiken de mannen als ware sexbommen en lokken ze de vrouwen met hun burlen. Er is geen tijd om te eten want de bronstkuil moet verdedigd worden. De hormonen gieren door hun lichaam en houden hun op de been. Sommigen komen als kampioenen uit de strijd en paraderen als trotse paarden door het lek. Anderen sterven.
Vlaggend damhert
De damhertenbronst was dit jaar een zware dobber qua fotografie en kansen. Moeder natuur had donkere gedachten in oktober en nog nooit zag ik zo’n grauwe bronst als dit jaar. Met de donkere wolken kwam ook de regen, maar na de regen geen zonneschijn. Als verzopen katten liepen de herten rond, hard schreeuwend op zoek naar gewillige dames.
Damhert in de regen
De bronst is altijd een wisselend gebeuren. Niet elke dag even actief en eigenlijk altijd maar een paar minuten echte top actie. Die momenten moet je precies pakken, die momenten moet je er zijn om het mee te maken. Dit jaar waren de momenten voor mijn gevoel schaars en moest ook ik er zwaar voor vechten.
Vechtende damherten
Dit jaar gaf ik mezelf de opdracht om me te concentreren op beeld wat ik nog niet had. Soms bleek het moeilijk om te vechten tegen mijn instinct als je diep in het bos geweien in elkaar hoort slaan. Je wilt dan naar binnen en een mooie hoek kiezen om het opspattende zand in beeld te krijgen, die bolle ogen die buiten uit de kas springen als ze elkaar aankijken. Maar ik moest en zou dit jaar nieuwe beelden maken, net een tikkeltje anders dan vorig jaar. En voor mijn gevoel is het goed gelukt.
Rustend damhertBejaard damhertDamhert speelt verstoppertjeDamhert schuurt zijn gewei en sloopt een struikDe bronst is over en de damherten rusten uit
Met de bronst ben je natuurlijk niet alleen. Veel mensen komen naar het schouwspel kijken. Werp ook een blik op de blogs van Ghita, Loes, Peter en Carl voor hun visie op de mooiste maand van de Amsterdamse waterleidingduinen.
In de NaturFoto van november is een artikel van mij gepubliceerd over vossen in de duinen. Het is alleen wel handig als je Duits kan lezen, NaturFoto is namelijk het natuurfotografie tijdschrift van Duitsland.
Hoewel ik voor natuurfotografie heel erg afhankelijk ben van het weer, maak ik verbazingwekkend weinig foto’s van het weer zelf. Thuis schiet ik nog wel eens snel een plaatje van een mooie zonsondergang of een indrukwekkende wolkenlucht vanaf het balkon. Maar daarvoor pak ik eigenlijk altijd mijn mobieltje en gezien de kwaliteit doe ik er daarna niks meer mee.
Toen ik dit weekend door de duinen liep en de wolken zich zo mooi positioneerden dat de zon zijn stralen er door heen kon sturen kon ik geen excuus meer verzinnen om niet snel mijn “normale” camera te pakken en wat plaatjes te schieten. Misschien moet ik hier toch vaker wat mee doen.
Het is begin maart, mist hangt boven het water en er heerst een serene stilte in het park. Opeens verstoort een schel íer-wikí geluid de rust. Gevolgd door zijn partner duikt een fuut onder water om snel weer te verschijnen met waterplanten in de snavel. De futen zwemmen naar elkaar toe met de hals laag over het water gestrekt. Fier met de borst omhoog watertrappelen zij bijna bovenop het water en kijken elkaar diep in de ogen. Het is maar een graad of vier boven nul, maar voor de futen is de lente aangebroken.
Futen dansen prachtig op het water om elkaar het hof te maken en hun banden te versterken. Dat deden ze dit jaar voornamelijk buiten mijn beeld en ik moest genoegen nemen met af en toe een blik op het schouwspel tussen takken of riet door. Het liefdesnest had ik echter goed zicht op en ik hoopte het spektakel daar vast te kunnen leggen. En ja hoor het vrouwtje nam plaats op het nest, legde nog wat waterplanten recht en riep het mannetje. Het zou niet meer dan logisch zijn als manlief direct volgt, maar soms lijkt het alsof de heren totaal geen zin hebben. Vaak poetst het mannetje zichzelf terwijl hij naast het nest drijft of hij valt gewoon in slaap.
Futen bouwen liefdesnestFuut maakt veren schoon
In de vogelboeken staat dat een fuut gemiddeld drie tot vier eieren legt en 25 dagen nodig heeft voor het uitbroeden. Over het aantal eieren ben ik het eens, maar de broedtijd was dit jaar veel langer. Op de uitgerekende datum pakte ik mijn spullen bij elkaar en fietste richting het eerste nest. Jammer genoeg was er nog geen jong te bekennen. Een van de ouders zat op het nest. Bij futen broeden beide ouders de eieren uit. De volgende dag herhaalde ik het ritueel, maar wederom niets. Uiteindelijk fietste ik 2,5 week lang bijna elke dag ’s ochtends voor werk en ’s avonds na werk langs de futen voordat de eerste kleine uit het ei was gekropen.
In de daarop volgende dagen kwamen de broertjes en zusjes langzaam uit hun eieren. De pyjama gestreepte fuutjes krijgen eerst waterinsecten gevoerd en al snel komen er steeds grotere vissen op het menu. Tussendoor krijgen de jongen veren gevoerd om de maag te beschermen tegen visgraten. Hoewel de jonge futen meteen kunnen zwemmen zitten zij vaak nog een week of twee op de rug bij de ouders ter bescherming tegen roofdieren en dat levert weer de schattige foto’s op waar menig natuurfotograaf op uit is.
Fuut met jongFuutFuut strekt zich uitFuut met jongFuut met jongenFuut voert jongen veertjeFuut
Dit jaar dus jammer genoeg niet alle foto’s kunnen maken waar ik op uit was, maar zo blijft er ook weer wat over voor volgend jaar. Er staan meer futen foto’s op mijn website.
petermaris.wordpress.com 