Paparazzi? Gaat Peter nu opeens achter BN’ers aanlopen? Nee dat nog (net) niet, maar af en toe voel ik me wel een paparazzi als ik weer eens op de meest belopen vierkante kilometer van de Amsterdamse waterleidingduinen kom. Ik ken geen plek, op de parkeerplek na, waar de dichtheid van mensen zo groot is.
Hoewel mensen en vossen van nature een zeer slechte band hebben, zijn de vossen van de Amsterdamse waterleidingduinen toch wel een zeer geliefd onderwerp voor fotografen en niet alleen voor ons Hollanders. Het afgelopen jaar zijn er Duitsers, Zwitsers, Italianen, Belgen en Engelsen langs gekomen voor ‘onze’ vossen. Ik krap mezelf al achter de oren als ik hoor dat mensen twee uur rijden om foto’s te maken van de lokale beroemdheden, laat staan dat je er grenzen voor oversteekt. Je zal ze maar treffen in een humeurige bui. Sta je op om 4 uur, wacht je een godgansedag op niks en ben je uit verveling op de hondenbrokken gaan kauwen waarvan je hoopte dat ze dezelfde foto’s zouden opleveren als de velen die je al op internet had gezien. Rare hobby hebben wij toch.
Eerlijk is eerijk, ik doe even hard mee. Ik weet niet hoeveel gb’s aan vossenfoto’s ik ondertussen wel niet heb en ik ga ze niet tellen. Ik ben gewoon verslaafd aan deze vossenfamilie. Sinds de dag dat ik de oude rekel tegenkwam was ik verkocht. Ik lag uren (in werkelijkheid waarschijnlijk 10min) in de sneeuw, had een kaartje volgeschoten, mijn broek was zeiknat, maar wat was ik gelukkig. Ik ben er vaak geweest sinds die eerste winter en sindsdien zag ik de familie elk jaar groeien.
We hebben zo onze dagen gehad, soms kwam het moertje naast mij liggen en ging zij liggen dutten in de avondzon en op andere dagen kwam ze totaal niet opdagen. Ik ben door sneeuwbuien gelopen die zo heftig waren dat ik mijn eigen voetsporen niet meer zag op de terugweg voor maar twee foto’s van haar op een duintop. Beiden heb ik in de prullenbak gegooid. Maar op andere dagen maakte zij het meer dan goed en stond ze elke keer perfect voor me of zoogde ze haar jongen recht voor mijn neus.
Ook de rekel had zijn buien. Ik heb ooit 2 uur in de stromende regen zitten wachten op hem, pas toen de regen afnam kwam hij naar me toe en keek me aan met een blik in zijn ogen die maar een ding zei: “zoek toch hulp jongen”.
petermaris.wordpress.com 