Augustus bleek minder zomers dan de meeste mensen hoopten; regen en wind teisterden ons land dankzij orkaan Bertha. En hoewel ik niet vies ben van een buitje of twee kwam ik zelf deze maand niet veel buiten ondanks de mooie luchten die we soms in de avond hadden. Vorig jaar zomer speelde ik met de zon, dit jaar had ik echter een andere invalshoek. Donkere wolken moesten het worden, een dreigende lucht, met een damhert in de voorgrond.
De herfst dient zich weer aan en dat betekent dat de bomen zich weer in bonte kleuren hullen, de herten het in hun bol krijgen en wij lekker nat zullen regenen bij een straffe wind. Ik heb er zin in!
Damhertenbronst 2012
S’ochtends vult een diep laag brommend geluid de Amsterdamse waterleidingduinen. Vanuit alle hoeken van het duin komen opgepompte damherten met gierende hormonen samen. Het is bronst, tijd om te paren. Maar voor één hert niet meer. Wanneer de zon de eerste duintop kust vind ik hem vredig rustend langs een bosrand.
De damhertenbronst is de kraamkamer van het leven voor damherten, maar voor sommigen ook het eind. Uitgeput, versleten en afgemat is deze kampioen neergestort in het gras. Zijn gevecht is gestreden en zijn nageslacht is zeker gesteld. Voor het hert en mij eindigde de damhertenbronst 2012 met zijn dood. Een triest einde volgens sommigen, maar voor hem misschien wel de mooiste manier om te gaan.
Een maand lang moest hij vechten, burlen en imponeren om te kunnen paren met enkele vrouwen. Wij mensen kunnen ons er dag in, dag uit druk om maken. Damherten maken zich echter maar enkele weken van het jaar druk om hun uiterlijk en voorkomen. Rollend door hun eigen urine ruiken de mannen als ware sexbommen en lokken ze de vrouwen met hun burlen. Er is geen tijd om te eten want de bronstkuil moet verdedigd worden. De hormonen gieren door hun lichaam en houden hun op de been. Sommigen komen als kampioenen uit de strijd en paraderen als trotse paarden door het lek. Anderen sterven.
De damhertenbronst was dit jaar een zware dobber qua fotografie en kansen. Moeder natuur had donkere gedachten in oktober en nog nooit zag ik zo’n grauwe bronst als dit jaar. Met de donkere wolken kwam ook de regen, maar na de regen geen zonneschijn. Als verzopen katten liepen de herten rond, hard schreeuwend op zoek naar gewillige dames.
De bronst is altijd een wisselend gebeuren. Niet elke dag even actief en eigenlijk altijd maar een paar minuten echte top actie. Die momenten moet je precies pakken, die momenten moet je er zijn om het mee te maken. Dit jaar waren de momenten voor mijn gevoel schaars en moest ook ik er zwaar voor vechten.
Dit jaar gaf ik mezelf de opdracht om me te concentreren op beeld wat ik nog niet had. Soms bleek het moeilijk om te vechten tegen mijn instinct als je diep in het bos geweien in elkaar hoort slaan. Je wilt dan naar binnen en een mooie hoek kiezen om het opspattende zand in beeld te krijgen, die bolle ogen die buiten uit de kas springen als ze elkaar aankijken. Maar ik moest en zou dit jaar nieuwe beelden maken, net een tikkeltje anders dan vorig jaar. En voor mijn gevoel is het goed gelukt.
Met de bronst ben je natuurlijk niet alleen. Veel mensen komen naar het schouwspel kijken. Werp ook een blik op de blogs van Ghita, Loes, Peter en Carl voor hun visie op de mooiste maand van de Amsterdamse waterleidingduinen.
Bekijk ook de foto van de maand voor een hoogtepunt van de bronst.
petermaris.wordpress.com