Mooiste momenten van 2013

2013 is al weer ten einde en daarom ditmaal geen foto van de maand maar een terugblik op het afgelopen jaar. Bedankt voor jullie bezoeken en reacties op mijn blog het afgelopen jaar. Ik heb het afgelopen jaar rond de 10.000 bezoekjes gehad uit 58 landen en het zou super zijn als dat er in 2014 nog meer worden.

Twee reeën opzoek naar voedsel onder de sneeuw tijdens een sneeuwbui.

Het jaar begon zoals ik hopelijk ook 2014 ga beginnen. Enkeldiep in de sneeuw en met veel sneeuwbuien om reeën en damherten prachtig in te fotograferen. Momenteel voorspelt het KNMI niet veel goeds. Regen, warm en nog eens regen. Het lijkt eerder op een erg lange herfst in plaats van een winter.

Groothoek foto van olifanten (Loxodonta africana)

Voor Caroline stond Afrika al een hele tijd boven aan de lijst van droombestemmingen. Zelf ben ik meer een fan van het Hoge Noorden; de rauwe natuur en het gevoel van de koude wind bevallen mij meer. Maar in april zag ik mezelf toch op de Afrikaanse savanne. Zwetend in een jeep reden we door de Maasai Mara om al het moois daar te fotograferen.

Roedel damherten (Dama dama).

Toen de zomerzon ook in Nederland begon te schijnen richtte ik mij tot de vele rietvogels in onze omgeving en natuurlijk mijn oude liefde de damherten. Hun bastgewei groeit hard door in de zomer en met tegenlicht vormt hier omheen een prachtige gouden rand. Ook maakte ik een kleine uitstap richting vlinders en libellen wat best in de smaak viel. Dus wie weet loop ik deze zomer vaker met een macrolens rond.

Watersnuffel (Enallagma cyathigerum)

De herfst bracht een domper in mijn fotografie. De damhertenbronst flopte en vele malen keerde ik terug uit het duin zonder een foto gemaakt te hebben.

Damhert (Dama dama) in herfstomgeving.

Maar hoewel het fotografisch een flop was, zag ik weer dingen die je jaren niet had gezien tijdens de bronst. Vrouwtjes komen vaker in het bos en in plaats van hard weg te rennen zag je hen nu echt van mannetje naar mannetje gaan en voelde het aan alsof de natuur weer rust had gevonden. Door drukte de afgelopen jaren was het vaak eerder een catwalk in het duin dan een bronstkuil. Te veel fotografen per dier en soms zelfs zoveel dat er geen ander hert bij het lek kwam.

Dood damhert (Dama dama).

Vorig jaar stierven er veel damherten in de winter, maar met deze matige start van de winter lijkt het wel goed met ze te komen. Nou ja winter? Ik noem het liever de eeuwig durende herfst. Op het nieuws verhalen over een horrorwinter, maar het mocht (nog) niet zo zijn. Misschien wat hagel in een stormpje maar het nieuwe wit bleek vooral grijs.

En zo beginnen we 2014 ook grijs, ben ik bang. Die kou moet erin!! Min 10 graden en het gevoel hebben dat je neus constant leegloopt, je vinger toppen eraf vallen en je knieën bevriezen als je te lang in de sneeuw zit om herten te fotograferen. Dat zoek ik voor 2014!

Fijne feestdagen

Reeën in de sneeuw

Beste lezers,

Ik wens jullie fijne feestdagen en een geweldig 2014. Hoewel de winter Nederland nog niet echt heeft bereikt, wil ik jullie toch fijne feestdagen wensen met een mooi wit plaatje. Geniet van de komende dagen.

Peter

Winst bij STORK fotowedstrijd

Winnende foto bij de STORK winter fotowedstrijd

Nog voor vadertje winter op ons land neerdaalt trekken de meeste ooievaars naar het warme Afrika. Toch heeft dit jaar ook een groep van 579 ooievaars in Nederland kou en sneeuw getrotseerd. Voor STORK was dit reden voor een winterfotowedstrijd.

Colinda van der Flier wees mij op deze wedstrijd omdat ze meteen moest denken aan mijn foto’s van de ooievaars in de sneeuw die ik in 2010 had gemaakt. Carl had mij toen getipt over ooievaars die hij bij een wak had gezien. De week erop ging ik er langs en trof hen daar aan. Tijgerend door de sneeuw zijn Caroline en ik er naar toe geslopen en hebben we prachtige foto’s van de ooievaars kunnen maken terwijl ze aan het rusten waren bij het wak dat smientjes en meerkoeten open hielden.

Derde plaats bij STORK wedstrijd.

Ik vond het wel een leuke wedstrijd, dus ik waagde het erop. Afgelopen zaterdag was de prijsuitreiking van de fotowedstrijd en 1 van mijn foto’s won daarbij de derde prijs. Ane van Rees behaalde de tweede plaats met een mooie plaat van een ooievaar die zich uitschudde. De eerste plaats was een terechte winst voor Remco van Daalen. Ik had zijn foto van de drinkende ooievaars al eerder gezien en was er weg van. Hij heeft een prachtige serie online gezet, zeker het kijken waard!

Winnaars bij de STORK wedstrijd.

Damherten en reeën in de sneeuw

Kleine sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht als ik de auto parkeer, ik trek mijn winterjas aan, tas op de rug en met statief in de hand loop ik het duin in. Hoe verder ik het duin in kom, des te meer sneeuw komt er uit de lucht. De wind waait straf en al snel vult een mooi wit beeld mijn sensor als ik een testfoto maak. Oh man waar zijn de herten? Ik heb hen zo erg nodig nu!

Damhert (Dama dama) in sneeuwbui.

Damhert (Dama dama) spitser in de sneeuw.

Niet veel later tref ik de eerste damherten aan, prachtig gepositioneerd tegen een bosrand zodat de sneeuwvlokken goed uitkomen. Maar veel liefde is er niet tussen ons en al snel trekken de herten het bos in.

In de verte zie ik wat donkere stippen bewegen. Ik gooi mijn statief over de schouder, draai de zonnekap omlaag om niet een sneeuwduin te creëren tegen mijn lens en trek mijn capuchon over mijn hoofd. Tegen de wind in loop ik hun kant op en als ik wat verder ben merk ik dat het reeën zijn.

Reeën (Capreolus capreolus) sprong.

Waar reeën gewoonlijk alleen of in een paartje rondlopen vormen zij in de winter sprongen. En een sprong van deze grootte had ik al een tijd niet gezien! Nauwlettend houden ze mij in de gaten en mijn tempo vertraagt zich tot een enkele stap per minuut. Als acht paar reeën ogen je in de gaten houden kun je beter niet bewegen, bij een verkeerde beweging slaan ze op de vlucht en kun je de foto’s vergeten.

Reeën (Capreolus capreolus) op zoek naar eten onder de sneeuw.

Ik besluit rustig te gaan zitten om te kijken wat ze doen. Oplettend eten de reeën door terwijl de sneeuw nu met bakken uit de lucht komt. Ik weet dat ik snel een foto zal moeten maken om het toppunt van de bui mee te nemen. Op mijn knieën schuif ik door de sneeuw dichterbij, elke keer goed oplettend hoe ze reageren. Tien minuten later heb ik de dieren prachtig in beeld en schiet ik er zonder zorgen honderden foto’s doorheen terwijl de sprong zich voor mijn neus tegoed doet aan hun winterkost.

Reeën (Capreolus capreolus) in de sneeuw.

Ree (Capreolus capreolus) graaft sneeuw weg om eten te vinden.

Na een paar uur stil zitten lijken mijn knieën bevroren en als een man van 80 hink ik langzaam achteruit om de reeën niet te storen. Het licht neem zo hard af nu dat ik beter naar huis kan gaan om op te warmen. Thuis gekomen realiseer ik me dat ik te veel beeldmateriaal heb voor 1 blog. Mijn bezoekjes aan de reeën deze winter hebben aardig wat foto’s opgeleverd. Ik ben ondertussen begonnen met het opzetten van een klein boek helemaal gericht op de sprong met reeën die ik deze winter gevolgd heb. Als je interesse hebt laat het mij weten, dan houd ik je op de hoogte over de vorderingen van het boek.

Ree (Capreolus capreolus) in sneeuwstorm.

Foto van de maand – Januari 2013

Twee reeën opzoek naar voedsel onder de sneeuw tijdens een sneeuwbui.

De eerste sneeuw van januari 2013 bezorgde Nederland de langste file ooit. Zelf zat ik drie dagen lang in vergaderingen koffie weg te tikken om mijn verdriet te verdrinken. Mijn hoofd zat vol met opties om te gaan fotograferen, maar ik zou moeten wachten tot het weekend.
Gelukkig voorspelde de weerstations verse sneeuw op zondag en toen de eerste vlokken uit de lucht vielen sprongen Caroline en ik in de auto en reden we richting de duinen.

Ik vind het echt geweldig als er sneeuw valt in de duinen. En toen de eerste sneeuw van deze winter in december viel was ik er ook meteen bij. Ik kon nu alleen maar hopen op een herhaling van toen.
De harde wind zou in ons voordeel werken, dacht ik. Maar de damherten en reeën hadden ons snel in de gaten en lieten ons hard werken voor de juiste plaat. De autofocus vond de sneeuw ook helemaal geweldig en probeerde tot mijn ongenoegen op elk vlokje scherp te stellen wat hem erg goed lukte.

Bij sneeuwfoto’s moet de sneeuw goed zichtbaar zijn vind ik, dus we mikte per se op een aantal plekken waarvan we wisten dat de achtergrond ons zou helpen. Met de snijdende wind in je gezicht houd je de lens zo lang mogelijk omlaag om te voorkomen dat je een sneeuwduin in je zonnekap krijgt. Precies op het juiste moment richt je de lens op het dier en klik!

Ik hoef jullie niet te overtuigen dat ik met een zeer tevreden gevoel naar huis ging.

Wisenten in het duin

Wisent (Bison bonasus) in met sneeuw bedekte duinen.

Zoogdieren zijn mijn favoriete onderwerp om te fotograferen, dus toen Carl vroeg of ik mee ging om Europa’s grootste land zoogdier, de wisent (Bison bonasus) op te zoeken kon ik niet weigeren. Al vijf jaar loopt de wisent door het duin langs onze kust in een project van PWN, Stichting Duinbehoud, ARK, FREE Nature en Stichting Kritisch Bosbeheer om hun gedrag te beoordelen en te zien wat hun invloed is op het landschap.

Drie jaar geleden waren Caroline en ik ook al wezen kijken met een excursie van PWN bij de Europese versie van de bizon. Toen regenden wij weg, maar het was super om ze te zien. Ditmaal hoopte ik tenminste op droog weer en stiekem op sneeuw en die wens werd vervuld!

Excursiegroep kijkt naar wisenten (Bison bonasus) in met sneeuw bedekte duinen.

In het met sneeuw bedekte Kraansvlak vonden wij onder leiding van boswachter Coen al snel de kudde wisenten. PWN organiseert excursies om de mensen de wisenten van dichtbij te laten zien en om te ervaren hoe de dieren reageren op mensen. Het is de wens om de wisenten uiteindelijk in meer gebieden uit te zetten zodat ze op dezelfde manier gebruikt kunnen worden als galloways en schotse hooglanders in het Nederlandse natuurbeheer.

Het aangezicht van zo’n groot dier kan je misschien doen slikken, een wisent is al snel 1.8 mtr hoog, maar zij ogen zeer vriendelijk. Galloways kijken standaard humeurig en kunnen enorm knorrig zijn. Maar tijdens ons korte bezoek graasde de kudde wisenten rustig door en kon ik mooi wat foto’s maken die zonder de boswachter waarschijnlijk nooit gelukt waren.

Ik hoop van harte dat ze straks langs onze gehele kustlijn lopen. Het zou mooi zijn als wij straks in Nederland onze eigen versie van de Amerikaanse prairie hebben in de duinen.

Wisent (Bison bonasus) in met sneeuw bedekte duinen.

Fijne kerstdagen! Merry Christmas!

Kerstkaarten

Kerstkaarten

Ben je nog op zoek naar kerstkaarten? Misschien zijn deze wat voor jou! Samen met Caroline heb ik een set laten drukken met daarin foto’s van onze reis naar Spitsbergen, de winterse duinen en enkele platen uit een besneeuwd Canada.

Kerstkaarten

Wat kan je verwachten? Ijsberen, vossen in de sneeuw, gletsjers, besneeuwde bomen en nog veel meer. De kaarten worden als set van 10 stuks verkocht en zijn inclusief envelop. Het zijn gevouwen kaarten met aan de binnenkant de boodschap: Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar. Een set kerstkaarten kost 10 euro exclusief verzendkosten. Heb je interesse, neem dan contact op via info@petermaris.com.

Kerstkaarten

Foto van de maand – September 2012

Polar bear (Ursus maritimus) on the sea ice

De tijd is snel gegaan, alhoewel ik twee weken geleden nog op Spitsbergen stond voelt het langer geleden. Ik ben weer helemaal terug in het ritme van werk, boodschappen doen en de normale gang van zaken. Omdat de edel- en damhertenbronst nog niet is begonnen vond ik het nog wel toepasselijk om een ijsbeer te selecteren voor de foto van de maand.

In mijn blog over ijsberen had dit mannetje ook al een aardige hoofdrol. Deze foto is bijna identiek aan de laatste in dat blog. Echter in deze zie je precies een van de grote tanden van de beer. Het geeft de foto meteen een andere aanblik. Toen ik daar in de zodiac zat had ik het niet gezien. Je richt je sensor op de goede plek en drukt er zes beelden per seconde door heen. Je hersenen registreren zo’n klein detail niet. Je denkt alleen aan compositie, licht en scherpte. Bang, knallen!
Daarom ben ik blij dat ik op een gegeven moment ook even de camera heb laten zakken en heb gekeken naar dit geweldige dier. Als je heel je reis moet ervaren door een zoeker van een centimeter groot weet je over een jaar niet meer hoe het was en hoe het voelde om zo dichtbij de koning van de noordpool te zijn.

Review: Fjällräven Gutulia Anorak

Snow in the dunes

The wind rips across the snow covered dunes giving the -10 celcius temperature a -15 feeling. But I cannot think of a better place to be then along the coast looking for animals to photograph. For years I have handled winter in my TNF Hyvent jacket but this season I am giving the Fjällräven Gutulia Anorak a spin.

The Gutulia Anorak is a long, classic mountain anorak. Made of water and wind resistant G-1000®, Fjällräven’s material of choice. The anorak is a garment designed for active winter trips. According to the fabricator the fabric wicks away moisture better than completely wind and waterproof garments and is therefore perfect for intensive winter activities such as skiing or snowshoeing. Long enough to protect you in the rear. Crotch strap to hold the jacket in place. Adjustable waist and sleeve cuffs. Spacious, so it does not to inhibit your movements, and with a large kangaroo pocket to hold a map, compass and extra gloves. A side zipper makes it easier to put on and take off. Synthetic fur trim can be added to the hood

Some people would wonder why to buy a polyester/cotton jacket next to a hardshell. Hardshells are definitly something we need in the Netherlands thanks to the surplus amount of rain we endure. Hyvent (or similar) has kept me dry and warm on many days and I will never give it up. But add a couple of years of experience and you learn that breathability is not always as expected.

Red Deer in pouring rain.

That is why my eyes turned to Fjällräven G-1000. But is the G-1000 resistant enough for our Dutch climate? I call tell you it blocks all wind even when mother nature blows so hard it turns your regular pants in a skinny jeans and stops you dead in your tracks.
I can say from several 10+km walks that this material does breath a lot better and makes me feel more comfortable over the long run. The anorak also has zips at the side to vent air but I only used those once because I had to much fleece on.

Dry and warm on the snow

Lying down on the snow is no problem and you get up dry. But how about water resistance? I only had a couple of small showers whilst testing the jacket but they were no problem. I reckon that if I rewax the jacket and add some more to the front and sleeves it can handle some rain, but in the end if they forcast rain I will turn my hardshell. Fjällräven also states this on their website, G-1000 is not waterproof. But so far it has not disappointed me.
As you can see I got the fur trim, which besides making me look like a polar explorer also works very nice. It adds some comfort for the cheeks when not using the hood and it adds warmth when the hood is up.

I became a big fan of the big pocket at the front. It will fit my gloves and hat, though it makes me look like Santa Claus around the waist it is ideal and spacious. Something I miss in a lot of other jackets I see. The crotch strap is something I do not get but maybe that is because we do not have dog sleds. There is no normal zipper, so you need to pull the anorak on and off over your head. You either like it or hate it, but it makes sure you do not wear this jacket to a dinner date. In the end it is not a point for me, because I bought this jacket solely for use outdoor.
Big plus is the high neck of the anorak. This allows some serious womb-like chin-burrowing when mother nature slaps you in the face.

Shooting in the dunes

The Gutulia Anorak is a very nice jacket to have next to a true waterproof jacket. It breaths a bit better and it has some nice features such as the big kangaroo pocket and a long neck section.

Update 27-01-2013

I’ve been getting questions on the Anorak the last weeks. In order to help you all out I will share them here:

The anorak does not have insulation. It is just a cotton layer. You must add your own insulation. I usually wear a thermal shirt and one or two fleece sweaters.
It will keep you nice and dry in any (Dutch) snowstorm. This winter has given me a fair share of snow and photographed through it without any problems.
As for rain: before winter fell in I enjoyed a good 30min of downpour and survived it dry. Not sure about a full day of rain (yet), mother nature will test that for me one day.