To boldly go where this man has never gone before! Stiekem ben ik een trekkie, en dit figuur zou zo een rol kunnen spelen in een van de films, maar het slaat op mijn recente macro-avontuur. Als een van de weinige natuurfotografen, tenminste zo voelt het, had ik tot afgelopen week nog nooit een macrolens op een beestje gericht. Ik vond dat maar niks, en ik stond er altijd bij en keek er naar. Op mijn site vind je ook geen macrofoto’s, maar wildlife foto’s.
Caroline is er sinds de start fan van en ik moest altijd of wachten tot een paddenstoel van uit elke hoek was gefotografeerd of ik liep wat door op zoek naar wild of het incidentele landschap. Dus afgelopen winter kocht ik een oude macrolens om mezelf ook op paddenstoelen te storten, op een avontuur na bleef de lens eigenlijk in mijn tas en kwam hij er niet uit.
Hoewel het plan was om afgelopen weekend damherten te gaan fotograferen stranden Caroline en ik al snel in een veldje met libellen, vlinders en de grote groene sabelsprinkhaan (Tettigonia viridissima). En toen begon het avontuur. Ik houd van een smalle scherptediepte maar bij macro is hij wel absurd klein. Ik liep te rotzooien met autofocus, manual focus, klein beetje wind erbij en alles was soft.
Doe mij maar hertjes, vosjes en soms een ijsbeer. Dat is een stuk simpeler en dat snap ik een beetje. Maar aan de andere kant zit er ook een behoorlijke uitdaging in en dat vond ik wel leuk, even iets nieuws.
petermaris.wordpress.com 