Log, zwaar en omringd door een zware vieze geur laat de walrus een diepe indruk op je achter. De mannetjes bestaan uit een ton blubber waar zelfs een ijsbeer geen raad mee weet, en om eerlijk te zijn wist ik ook niet goed wat ik er mee aan moest.
Bij walrussen in het poolgebied moet ik altijd denken aan de foto’s van Paul Nicklen. Maar de kans dat je zelf een walrus op een ijsschots vindt en je dan ook nog eens de zodiac er recht naast kan parkeren is natuurlijk wel heel erg klein.
Na ons avontuur met de walvissen zette de MS Origo koers naar een bekende walrus landing. Het gaf ons precies genoeg tijd om even een paar uurtjes te slapen en de batterijen op te laden voor we ons in het volgende avontuur zouden storten.
Van een afstand zijn de walrussen al goed te zien. Een grote bruine massa aan zwaarlijvige dieren ligt op het strand, wachtend op ons. Ijsberen zijn dieren die solitair leven en daardoor eenvoudig te isoleren op een foto. Less is more en bij ijsberen werkt dat goed. Maar walrussen leven in een kolonie. Een grote hoop blubber die bijna niet beweegt. Hier geldt alleen more is more.
Het meest opvallende bij walrussen zijn hun slagtanden en het hoofd dat in verhouding tot het lichaam niet erg groot is. En snel focus je je dan ook op dit soort details want walrussen zijn niet actief op land. Na uren in het water gefoerageerd te hebben op schelpen en andere ongewervelde bodemdieren komen ze op het land om te rusten en hun eten te verteren. Soms is er wat onenigheid in de groep en kun je dat kleine actiemoment meepakken dat iemand zijn onvrede toont.
Op het land heb je medelijden met het dier, zo log en zwaar beweegt het zich voort. Maar in het water zijn de walrussen vertrouwd. Ze worden nieuwsgieriger en benaderen je als je langs de waterrand gaat liggen. Nu zie je opeens een dier met een gewicht van een ton dat snel beweegt en hele leuke kenmerken toont.
petermaris.wordpress.com 