Als de zon laag in de hemel hangt kun je prachtige foto’s maken. Precies dat ene half uurtje licht geeft je foto’s net wat extra’s vind ik. Deze maand was ik er naar op zoek in combinatie met damherten. Gelukkig vond ik ze en ook nog eens een mooi roedel jonge heren. Terwijl ze door de duinenpannen heen graasden kwamen ze precies langs een plek ten opzichte van de zon waar al hun bastgeweien een prachtig gouden randje kregen. Prachtig al zeg ik het zelf.
Midden in de zomer doet de zon de duinpannen van de Amsterdamse Waterleidingduinen aanvoelen als de Sahara. En hoewel je verkoeling vindt langs de kust ben ik meer een man van de nazomer. De temperatuur is beter en het licht vind ik ook mooier. Je kan in de nazomer van die mooie gouden randjes krijgen rond een damhert als je hem goed plaatst ten opzichte van de zon.
En dan kom ik meteen bij het tweede voordeel van de nazomer: het bastgewei. In april verliezen de damherten hun gewei en het begint daarna meteen weer aan te groeien. Het duurt enkele maanden voordat het gewei weer op volle sterke is en de herten de bast die dan begint te jeuken afschuurt. Met een zonnetje erop is zo’n bastgewei erg mooi om te zien en ben ik daarom de laatste tijd specifiek op zoek gegaan naar dit soort foto’s. Voor sommige fotografen zal de mate van flare in het beeld te veel zijn, zelf vind ik het wel mooi.
To boldly go where this man has never gone before! Stiekem ben ik een trekkie, en dit figuur zou zo een rol kunnen spelen in een van de films, maar het slaat op mijn recente macro-avontuur. Als een van de weinige natuurfotografen, tenminste zo voelt het, had ik tot afgelopen week nog nooit een macrolens op een beestje gericht. Ik vond dat maar niks, en ik stond er altijd bij en keek er naar. Op mijn site vind je ook geen macrofoto’s, maar wildlife foto’s.
Caroline is er sinds de start fan van en ik moest altijd of wachten tot een paddenstoel van uit elke hoek was gefotografeerd of ik liep wat door op zoek naar wild of het incidentele landschap. Dus afgelopen winter kocht ik een oude macrolens om mezelf ook op paddenstoelen te storten, op een avontuur na bleef de lens eigenlijk in mijn tas en kwam hij er niet uit.
Hoewel het plan was om afgelopen weekend damherten te gaan fotograferen stranden Caroline en ik al snel in een veldje met libellen, vlinders en de grote groene sabelsprinkhaan (Tettigonia viridissima). En toen begon het avontuur. Ik houd van een smalle scherptediepte maar bij macro is hij wel absurd klein. Ik liep te rotzooien met autofocus, manual focus, klein beetje wind erbij en alles was soft.
Doe mij maar hertjes, vosjes en soms een ijsbeer. Dat is een stuk simpeler en dat snap ik een beetje. Maar aan de andere kant zit er ook een behoorlijke uitdaging in en dat vond ik wel leuk, even iets nieuws.
petermaris.wordpress.com