Afgelopen maand heb ik maar 1x de camera opgepakt en dat resulteerde niet echt in iets bruikbaars voor de foto van de maand. Dus restte mij niks anders dan het archief in te duiken.
Zo kwam ik uit bij mijn beste juni maand ooit. Vele uren heb ik toen door gebracht met jonge vossen. De kleine doerak op deze foto wist mij hier te verassen. Ik lag even in de zon te wachten tot de kleintjes zouden verschijnen toen hij er opeens was en speels op mij af kwam rennen om te kijken wie er op zijn heuvel lag. Snel greep ik mijn camera en drukte net af toen hij bijna tegen mijn neus aan stond.
Een blog over vossenpoep? Er is vraag naar kan ik je vertellen. Aan het eind van elk jaar krijg ik van wordpress een email met daarin een samenvatting van mijn statistieken. En wat blijkt, vossenpoep is een van de meest gebruikte zoektermen voor mijn blog. Dus om er voor te zorgen dat mijn bezoekers ook vinden wat ze zoeken, een blog helemaal gericht op vossenpoep. Daarnaast ben ik sinds kort in het bezit van een macrolens en ik had een onderwerp nodig om deze op te testen.
Als je weet hoe vossenpoep eruit ziet en waar je moet kijken dan valt vossenpoep snel op. Vossen gebruiken verhogingen in het landschap om hun drollen op te plaatsen zodat de concurrentie weet dat het gebied bezet is. De ene keer ligt het subtiel bovenop een molshoop midden op het pad. De andere keer misschien iets meer verscholen langs de rand van een bosje. Hoewel wij mensen goed moeten zoeken ruikt een andere vos het meteen.
Vossenpoep (Vulpus vulpus) met haar van konijn.
Vossen eten voornamelijk konijnen en muizen in het duin en dat is in de meeste drollen ook wel terug te zien. Deze zitten vol haar en worden indien zij al wat ouder zijn spierwit en bros. Deze drol is waarschijnlijk 100% konijn aangezien er nergens kleine botjes of schedeltjes te vinden waren. Als de vos ook muizen had gegeten, was dit wel het geval geweest. Op dat gebied lijkt de vossendrol op de braakbal van de uil waaruit je ook kan afleiden wat de vogel heeft gegeten. Met de vangst van een konijn heeft de vos trouwens een maal voor twee dagen. Meestal peuzelt hij eerst de kop en romp op en begraaft hij de rest voor later.
Vossenpoep (Vulpus vulpus) met de zaden van duindoornbessen.
In de herfst en winter foerageren de vossen net zoals vele vogels op de bessen van de duindoorn. Vooral in het buitenduin vind je vele duindoornstruiken en in de herfst dus ook veel drollen met zaden erin. Soms vind je zelfs onverteerde bessen in een drol.
Als je meer wilt weten over vossensporen kun je ook mijn oude blog over vossensporen lezen.
Ben je nog op zoek naar kerstkaarten? Misschien zijn deze wat voor jou! Samen met Caroline heb ik een set laten drukken met daarin foto’s van onze reis naar Spitsbergen, de winterse duinen en enkele platen uit een besneeuwd Canada.
Kerstkaarten
Wat kan je verwachten? Ijsberen, vossen in de sneeuw, gletsjers, besneeuwde bomen en nog veel meer. De kaarten worden als set van 10 stuks verkocht en zijn inclusief envelop. Het zijn gevouwen kaarten met aan de binnenkant de boodschap: Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar. Een set kerstkaarten kost 10 euro exclusief verzendkosten. Heb je interesse, neem dan contact op via info@petermaris.com.
Wow! Het bezoekersaantal voor het blog is zojuist de 10.000 mensen gepasseerd. Erg gaaf! In juli vierde ik nog de eerste verjaardag van mijn blog en nu ben ik voorbij de 10.000 bezoekers. Hartstikke bedankt dat jullie kijken op mijn blog en er op reageren! Het vosje springt van blijdschap een gat in de lucht.
Omdat we nu de 10.000 zijn gepasseerd is het tijd voor een verzoeknummer. Als iemand graag iets wilt weten of juist meer beelden van een bepaald onderwerp wilt zien, laat het weten. En ik kijk wat ik uit de hoge hoed kan toveren.
Als je ook op Facebook zit, like dan mijn pagina zodat je altijd op de hoogte blijft van de laatste updates.
In de NaturFoto van november is een artikel van mij gepubliceerd over vossen in de duinen. Het is alleen wel handig als je Duits kan lezen, NaturFoto is namelijk het natuurfotografie tijdschrift van Duitsland.
Hieper der piep mijn blog is een jaar oud! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor alle bezoeken het afgelopen jaar en het commentaar dat ik heb gekregen. Jullie bezoekjes zorgen ervoor dat ik elke keer weer in de digitale pen kruip. Maak je geen zorgen, ik ben niet van de speeches dus om de verjaardag van het blog te vieren geen grote lap tekst maar een compilatie van mooie foto’s van het afgelopen jaar.
Spelende vosjesNieuwsgierig vosjeEdelhert in de regenDe stierStomend hertVechtende herten tijdens de bronstDamhertRode eekhoornFuut in de wind
Vandaag heb ik samen met Caroline als een soort CSI door de Amsterdamse waterleidingduinen gestruind om vossen te vinden aan de hand van hun sporen.
Loop je door een duingebied, dan heb je enig geluk nodig om een vos te ontmoeten. Vaak zie je nog net een wit staartpuntje, terwijl het dier vliegensvlug het hazenpad kiest. Ik heb het dan wel over de echt wilde exemplaren, die geen etiket ‘rugzakvos’ hebben en niet zijn overgeschakeld op een dieet van hondenbrokken, brood en sultana.
Vossenspoor
Vos op het spoor
Ben je op zoek naar vossen, dan is het slim om tijdens de wandeling ook eens je blik op de grond te richten. Hier vind je namelijk de meeste aanwijzingen voor de aanwezigheid van deze dieren. Ben je er eenmaal mee bekend, dan kom je een vos letterlijk en figuurlijk al snel op het spoor. De pootafdrukken zijn namelijk eenvoudig te onderscheiden van het spoor van een hond. Trek je een verbindingslijn langs de bovenkant van de buitenste teenkussentjes, dan valt deze achter de voorste twee teenkussentjes. Bij een hond loopt deze lijn juist over deze kussentjes.
Vossen poep
Penetrante afbakening
Vossen zijn van nature schuwe dieren die zich niet snel laten zien, maar je kan het lot natuurlijk wel een handje helpen. Het territorium van de vos bestaat uit een aantal vaste plekken waar hij jaagt, slaapt, drinkt e.d. en deze zijn verbonden door allerlei paadjes. Loop je door zo’n gebied, dan kan je de aanwezigheid van een vos bespeuren doordat het dier uitwerpselen, urine en aangevreten prooien achterlaat. Ruik je een penetrante lucht, dan is de kans groot dat de vos daar recentelijk zijn territorium heeft afgebakend.
Vos met konijn
Wat staat er op het menu?
Vind je uitwerpselen met een ‘puntje’ aan het uiteinde, dan heb je te maken met vossenkeutels en niet met een ordinaire hondendrol. Op het menu van de vos staan vooral konijnen, maar ook vogels, muizen, mollen en bessen. Aan de resten van haren, nagels, veren en zaden in uitwerpselen kan je precies herkennen wat een vos heeft gegeten. Kom je grijs-witte keutels tegen, dan stond er waarschijnlijk konijn op het menu. De grijze kleur wordt veroorzaakt door vermalen botten en onverteerde haren van de prooi. Ook kom je vaak donkere uitwerpselen tegen waarin je de bessen (van de duindoorn) nog ziet zitten. Hele oude keutels zijn vaak wit verkleurd.
Resten van konijn
Vind je botjes en/of haren, dan is de kans groot dat een vos op die plek een vreetfestijn heeft gehouden. Gezien de grote voortanden is op bovenstaande foto (waarschijnlijk) de kaak van een konijn te zien. Vaak eet de vos het voorste deel van het konijn op, waarna hij/zij de restjes als een soort doggy bag voor later begraaft. Op hongerige momenten weet hij dan precies waar hij moet zijn om de winter door te komen.
Uiteindelijk werd het lopen en zoeken beloond en spotten wij een vos op een open stuk in een duinpan. Jammer genoeg was het dier even verrast als wij en was de vogel al snel gevlogen.
Deze blog is in samenwerking met Caroline gemaakt. Zie haar blog voor nog meer foto’s!
Als de eerste witte vlokken uit de hemel vallen, sta ik vooraan in de rij om de duinen te betreden. Het landschap transformeert in een schilderij van een van de oude Hollandse meesters en overal waar je kijkt is het prachtig. Zelfs lelijke stukken duinen worden opeens interessant door de vereenvoudiging van de natuur die ontstaat door een dikke witte deken.
Een rode vos in wintervacht in een dik pak sneeuw is een prachtig gezicht. Maar ook de reeën met hun bruine vacht vormen een prachtig beeld als zij in sprongvorm door het duin trekken. De damherten verliezen grotendeels hun stippen en zijn nog beter te zien in het duin.
In de afgelopen winters heb ik veelvuldig de duinen bezocht en veel foto’s gemaakt. De foto’s van de afgelopen jaren heb ik gebundeld in het boek Witte duinen, waarin ik je meeneem op reis van Oost naar West en je laat zien in welk gedeelte van het duin welk dier leeft. Het is geen totaaloverzicht van alle dieren in het duin, maar het geeft een beeld van de voor mij meest aansprekende dieren in de winter.
Witte duinen boek voorbeeld 1
In dit digitale tijdperk blijven foto’s vaak op de harde schrijf staan en komen ze niet verder dan een website. Persoonlijk zit ik graag met een fotoboek van een inspirerende fotograaf in mijn handen. Gewoon bladerend en de foto’s bekijkend geniet ik van een warme kop thee. Zeker in deze winterperiode als de wind om het huis giert is dit vooruitzicht heerlijk. Vandaar dat ik al enige tijd zelf boeken maak om mijn foto’s te laten zien aan mensen als zij langskomen.
Witte duinen boek voorbeeld 2
Na vele positieve reacties heb ik besloten om mijn boeken ook voor anderen beschikbaar te stellen. Sinds deze maand is het boek Witte duinen te bestellen via mijn website of de webwinkel van Blurb. Het boek bestaat uit 62 pagina’s in 25x20cm formaat en is beschikbaar vanaf E33,50 (paperback, excl. verzendkosten). Elk hoofdstuk is voorzien van een inleidende tekst en prachtige full colour foto’s. Naast de traditionele versie van het boek is er ook een iBook versie te koop die te lezen is op de iPad voor maar E3,99.
Witte duinen boek voorbeeld 3
Agenda 2012
Agenda 2012
Helemaal nieuw voor 2012 is de agenda. Sinds enkele weken biedt Blurb deze optie aan en ik heb het meteen uitgeprobeerd. Hoewel een hoop mensen hun mobiel gebruiken als agenda en geheugensteun, gebruik ik nog altijd graag een papieren agenda. Daar kun je gewoon in schrijven terwijl je aan de telefoon zit en meteen nog wat herinneringen neer krabbelen.
In de 2012 agenda staat beeldmateriaal dat qua onderwerp steeds gerelateerd is aan een specifieke maand. Het gaat om foto’s die de meeste mensen nog nooit eerder gezien hebben. De 2012 agenda bestaat uit 158 pagina’s in 15×23 cm formaat en is beschikbaar vanaf E19,55 (paperback, excl. verzendkosten).
Een week beslaat 2 pagina’s waardoor er veel schrijfruimte is voor afspraken. De agenda is gedrukt op ongecoat papier waardoor het lekker schrijft in tegenstelling tot veel fotografie-agenda’s die gebruik maken van gecoat papier.
De agenda 2012 en het boek Witte duinen zijn te bestellen via Blurb, waarbij je dient te betalen via creditcard. Of indien dit niet mogelijk is, kunnen beide publicaties ook direct bij mij besteld worden (dit geldt ook voor de iPad versie). Omdat het hier gaat om printing-on-demand moet je altijd rekening houden met een levertijd van 2 weken, maar meestal gaat het sneller.
De gehele vakantie heb ik in spanning gezeten; zou ik een email van Grasduinen, eh…Roots hebben? Toen wij weer terug waren in de moderne wereld, oftewel Oslo airport, heb ik meteen mijn wifi aangezet en ben ik op zoek gegaan naar een hotspot. Gelukkig was SAS zo aardig om er een open te hebben staan. Maar ik had geen email van Roots, balen met een hoofdletter B.
Een paar dagen later belde mijn moeder op dat ik in de agenda stond. Een van mijn vossen was paginagroot geplaatst. Natuurlijk geloof ik mijn eigen moeder wel, maar ik ben toch maar even naar de boekenwinkel gefietst om de agenda te halen. Roots had mij niets gestuurd, stond ik er dan toch in?
Thuis gekomen heb ik een bak thee gezet en er eens goed doorheen gebladerd. Ik zag een hoop bekende namen en foto’s staan. Bepaalde foto’s herken je direct. Doordat Roots niks had laten weten was de verrassing uiteindelijk groter. Jouw eigen foto gedrukt zien is altijd leuker dan alleen maar op internet.
Paparazzi? Gaat Peter nu opeens achter BN’ers aanlopen? Nee dat nog (net) niet, maar af en toe voel ik me wel een paparazzi als ik weer eens op de meest belopen vierkante kilometer van de Amsterdamse waterleidingduinen kom. Ik ken geen plek, op de parkeerplek na, waar de dichtheid van mensen zo groot is.
Rode vos op duintop
Hoewel mensen en vossen van nature een zeer slechte band hebben, zijn de vossen van de Amsterdamse waterleidingduinen toch wel een zeer geliefd onderwerp voor fotografen en niet alleen voor ons Hollanders. Het afgelopen jaar zijn er Duitsers, Zwitsers, Italianen, Belgen en Engelsen langs gekomen voor ‘onze’ vossen. Ik krap mezelf al achter de oren als ik hoor dat mensen twee uur rijden om foto’s te maken van de lokale beroemdheden, laat staan dat je er grenzen voor oversteekt. Je zal ze maar treffen in een humeurige bui. Sta je op om 4 uur, wacht je een godgansedag op niks en ben je uit verveling op de hondenbrokken gaan kauwen waarvan je hoopte dat ze dezelfde foto’s zouden opleveren als de velen die je al op internet had gezien. Rare hobby hebben wij toch.
Rode vos
Eerlijk is eerijk, ik doe even hard mee. Ik weet niet hoeveel gb’s aan vossenfoto’s ik ondertussen wel niet heb en ik ga ze niet tellen. Ik ben gewoon verslaafd aan deze vossenfamilie. Sinds de dag dat ik de oude rekel tegenkwam was ik verkocht. Ik lag uren (in werkelijkheid waarschijnlijk 10min) in de sneeuw, had een kaartje volgeschoten, mijn broek was zeiknat, maar wat was ik gelukkig. Ik ben er vaak geweest sinds die eerste winter en sindsdien zag ik de familie elk jaar groeien.
Mijn eerste vossenfoto
We hebben zo onze dagen gehad, soms kwam het moertje naast mij liggen en ging zij liggen dutten in de avondzon en op andere dagen kwam ze totaal niet opdagen. Ik ben door sneeuwbuien gelopen die zo heftig waren dat ik mijn eigen voetsporen niet meer zag op de terugweg voor maar twee foto’s van haar op een duintop. Beiden heb ik in de prullenbak gegooid. Maar op andere dagen maakte zij het meer dan goed en stond ze elke keer perfect voor me of zoogde ze haar jongen recht voor mijn neus.
Zogende rode vos
Ook de rekel had zijn buien. Ik heb ooit 2 uur in de stromende regen zitten wachten op hem, pas toen de regen afnam kwam hij naar me toe en keek me aan met een blik in zijn ogen die maar een ding zei: “zoek toch hulp jongen”.
petermaris.wordpress.com 