Stil en onbeweeglijk lig je verscholen in het hoge gras. Je hoopt dat dat grote dier op twee poten je niet ziet en verder loopt. Mamma is dichtbij, maar je bent wel alleen. Zou dit door het hoofd gaan van een jong damhertenkalfje? Ik vraag het me af als ik hen vind in de duinen. Behoedzaam en rustig kniel ik neer en maak ik wat foto’s van de kleine. Onverschrokken blijft ze liggen. Rustig kruip ik naar achter. Ik blijf nog even kijken en laat haar dan met rust zodat mamma haar weer kan ophalen.
petermaris.wordpress.com 
Prachtige foto en verhaal net een sprookje 🙂
Hoi Peter,
Mooi zacht contrast op de foto, met een mooi verhaal erbij. Topfoto van de maand.
Gr, Carl
Prachtig hoe je dit moment verwoord hebt. En uiteraard een pracht van een foto!
Gr. René