100ste blog – Interview

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

Mijn 100ste blog! Speciaal voor mijn 100ste blog heb ik een interview bewaard dat een tijdje terug is gepubliceerd in het jubileumtijdschrift Fuel for Life van het bedrijf waarvoor ik werk. De directie was op zoek naar verhalen van mensen (binnen en buiten het bedrijf) met een bepaalde passie, commitment of doorzettingsvermogen. Zodoende kwamen mijn natuurfoto’s tussen artikelen over muzikant Michiel Borstlap, Olympisch sporster Bibian Mentel en oud-collega Paul Velder die een eigen koffiebranderij heeft: Sprso.

Omdat het blad internationaal verspreid is, is het interview in het engels:

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

As a mechanical engineer for Frames, Peter has kept himself busy with the skid and plant layouts of the business unit. But when you ask him about his true passion, his answer might surprise you. “Nature photography is what really fuels me and consumes all of my spare time.” Where most people connect nature photography with Africa, Peter prefers staying closer to home. “I’ve been to Kenya and Svalbard, but the Dutch dunes are my roots and favorite place. During my hikes I meet deer, foxes and birds and find an unique silence within the crowded Netherlands.”

How did you become such an avid nature photographer? “Ironically health issues with my back are the reason why I now carry 15kg around. My doctor advised me to walk and I found hiking in the dunes a bit more exiting than around the block. I took my camera with me and set off hoping to maybe spot a fox. That first walk I spotted five Fallow Deer and a Red Fox and I was hooked.”

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

When you sketch the image of a heavily camouflaged photographer who sits for hours waiting for a single bird Peter laughs. “They exist, but I prefer a more open approach. My favorite season is winter but I do not dress up in white like a navy seal. I get up well before sunrise, dress up warm and find my spot or animal just as the sun rises. And then the waiting begins. Sitting still on your knees for two hours in a foot of snow is no fun. But if you want the animal to accept you, you cannot jump around to keep warm. I keep still and wait, which can take hours before a Roe Deer comes close enough for a good shot. When you finally get up you feel like an old man, your knees frozen and painful.”

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

How do you find these places or the animals? “You need to become familiar with the animal. What it eats, how it lives, google does a good job too nowadays, but the rest is just spending time in the area. Deer migrate through the dunes as the seasons change and you get to know routes and places by spending a lot of time in the field.”
It sounds like you spent more time observing than photographing. “90% of the time is indeed waiting or observing, but the other 10% makes it worthwhile. If you take a typical rutting season in autumn, I will go twenty times which equals about 3000 photos. I get soaked at least five times, have two freezing mornings without gloves and one morning with mist. In the end I am happy if I nail four shots. People only know Van Gogh for three famous paintings either, so you do not need more anyway.”

When asked if it his ambition to become the Van Gogh of Nature photography he shrugs. “I would love to win the Wildlife Photographer of the Year contest and have National Geographic call me, but for now I am content that several magazines ran my photos and articles. On a recent lecture by a French photographer I saw a movie of him in the field that moved me (skip to 03.00). The man spend a month roaming the cold white wilderness in search of white wolves and when they finally found each other he cried while taking photos. That emotion is what it should be about, not fame or glory, but the exhilaration of taking that one shot that could be the best of the year.

Foto van de maand – November 2014

Rode eekhoorn (Sciurus vulgaris) klimt in boom
Rode eekhoorn (Sciurus vulgaris) klimt in boom

Wie heeft er niet meer spullen dan dat hij eigenlijk kan tillen? Hoeveel lenzen neem ik mee? Back-up body? Vier kaartjes, of toch alles? Waar is dan mijn remote? Thuis. Ik heb heel mijn tas omgekeerd, maar ik kan hem niet vinden. Zit ik hier in het gezelschap van een stel gewillige eekhoorns en heb ik een geweldig idee, maar het minst zware item wat ik heb ligt thuis en die remote is de sleutel tot het beeld.

Dat was tweeënhalf jaar geleden. Nu zit ik weer op dezelfde plek en ditmaal ben ik voorbereid. Extra statief, remote en groothoek staan opgesteld. Ik weet precies hoe de foto eruit moet zien. Ik heb nota bene tweeënhalf jaar kunnen nadenken. Het statief staat perfect en ik kan rustig gaan zitten en wachten. Maar eigenlijk begint het werk dan pas echt. De eekhoorn komt niet, of hij blijf net uit beeld. Het licht wordt plat en lelijk als de eekhoorn er is en weer prachtig op de momenten dat hij te hoog zit of juist onder de camera. Het wordt mij al snel duidelijk dat de opstelling niet de uitdaging is, maar mijn kleine vriend die zoals elk dier een compleet eigen wil heeft en niet kijkt naar lichtval en pose.

Gefrustreerd en blij tegelijk ben ik met mijn foto. Het licht in het bladerdek is wat ik wil hebben, maar het licht op de stam is afwezig en de eekhoorn had net iets lager moeten zitten. Ik ben er dus nog niet en eigenlijk is dat maar goed ook, anders is er niks meer om naar uit te kijken.

Website update

Petermaris.com is de afgelopen maand geupdate. Trouwe volgers van dit blog viel het vast al op dat ik minder tijd online besteed dit jaar. Klussen in huis, druk met werk en een zoektocht naar nieuwe onderwerpen zorgden ervoor dat ik niet veel online deelde. In de achtergrond ben ik wel veel bezig geweest met mijn site.

Website update - portfolio
Website update – portfolio

Ik heb wat gesleuteld aan de code, de lay-out uniform gemaakt en nieuwe foto’s online gezet. Mijn site start tegenwoordig standaard op de Nederlandse versie. Ik heb namelijk net iets meer Nederlandse bezoekers dan internationale geïnteresseerden (53% om 47%).

Qua sociale media heb ik wat sites in de koelkast gezet. 500px, G+, Facebook, Twitter, Linkedin, Instagram, NG, Wildpixels, etc… ik hou het allemaal niet meer bij. En toen ik na twee maanden klussen de pc weer eens opstartte, kwam ik er ook achter dat ik prima zonder kon. Af en toe een blik op Facebook werpen was meer dan genoeg sociale media voor mij.

Website update - store
Website update – store

Breng eens een bezoek aan mijn vernieuwde site en laat mij weten wat jullie ervan vinden.

Vogels met stropdasjes

Koolmees (Parus major) in appelboom
Koolmees (Parus major) in appelboom

Biep, biep! Het vervelende elektronische signaal voor de start van de veertigurige werkweek

klinkt ’s ochtends schel in mijn oren. Ik druk de roep van mijn baas weg en de rust keert terug. Het melodische titituu van de koolmees vult mijn slaapkamer. Deze vrolijke zanger met zwarte ‘stropdas’ is misschien wel het bekendste vogeltje van Nederland. Met circa 600.000 paartjes in ons land, zijn er in de meeste tuinen altijd wel koolmeesjes te vinden. Zelfs op balkons van torenhoge flats bouwen zij hun liefdesnestjes.

Koolmees (Parus major) verlaat nestkast op balkon flat.
Koolmees (Parus major) verlaat nestkast op balkon flat.

Voordat ik trotse bezitter van een tuin werd, hing er een nestkast op zeven hoog aan het balkon. Hoewel het balkon slechts een paar planten telde, maakten de koolmezen elk jaar een nestje en één keer waren de pimpelmezen hen te snel af. In ons land zijn er veel te weinig boomholten voor al die nestelde meesjes; nestkasten vinden daarom gretig aftrek. Ondanks mijn beste bedoelingen om ook in de tuin een kastje bewoont te krijgen, bleek deze niet interessant genoeg voor een mezenpaar. Wel bleven de koolmezen ons elk dag bezoeken om hun hongerige maag te stillen. Blijkbaar bood een naburige tuin wel een geschikt onderkomen.

Koolmees (Parus major) op buxus
Koolmees (Parus major) op buxus

In de mezenwereld heeft het mannetje de belangrijke taak om een nestlocatie uit te kiezen. Het vrouwtje speelt voor interieurstyliste en vult het nest met mos en haren. De eitjes legt zij verspreid over meerdere dagen, maar het broeden begint pas als de leg compleet is. Koolmezen hebben één of twee nestjes per jaar met 8 tot 15 eieren. In sommige jaren beginnen de mezen met meerdere broedsels, maar zij brengen altijd maar één nest jongen groot. Het ouderpaar laat soms een nest in de steek om onder betere omstandigheden op een andere plek opnieuw te beginnen. Zie je verse snavelmarkeringen bij de opening van een nestkastje, dan weet je dat deze in gebruik is. Toen ik op een ochtend mijn fiets pakte, stond ik letterlijk in een wolk van mezen. Het bleek een gezin van ouders met hun uitgevlogen jongen. Misschien brachten zij een bezoek aan de tuin als dank voor al dat voedsel; zo interpreteerde ik het tenminste. Acht vogeltjes dartelden om mij heen en hopten van struik naar struik. Ik heb hen dan misschien geen onderdak geboden, maar zij konden wel dankzij mij hun buikje rond eten.

Koolmees (Parus major) in appelboom
Koolmees (Parus major) in appelboom

Om een nestje groot te brengen moeten pa en ma koolmees maar liefst 15.000 insecten aanvoeren en 3000km vliegen. Jammer genoeg zullen de ouders niet al hun kroost zien opgroeien. De meeste jonge vogels gaan al vroeg dood; zij vallen ten prooi aan katten, eksters, kraaien en roofvogels. Moeder natuur is ongenadig. Daarom telt een nestje veel eieren en vliegen er hopelijk veel meesjes uit. Elk paartje heeft de belangrijke taak om met een nieuw nestje voor nageslacht te zorgen. Een gemiddelde mees wordt namelijk niet ouder dan 1 jaar. In hun korte leventje zijn eeuwige trouw en monogamie dus geen enkel probleem.

Hopelijk gaat mijn mezenfamilie het redden en gebruiken zij volgend jaar wel één van mijn nestkasten. Het geluid van piepende jonge mezen op de vroege ochtend is een heerlijke manier om wakker te worden.

Foto van de maand – April 2014

Koolmees (Parus major) in appelboom met bloesem
Koolmees (Parus major) in appelboom met bloesem

In mijn vorige bericht liet ik al weten dat ik tegenwoordig ook mijn achtertuin gebruik voor natuurfotografie. En ik vind het dan ook wel passend dat de foto van de maand April dan ook uit onze achtertuin komt.
Sinds we het huis hebben en de temperatuur een aangename vorm aanneemt rotzooi ik ook wat in onze tuin. Wie mij op Twitter volgt ziet af en toe ook wat tuinfoto’s langskomen. Meneer merel en de mezen vergezellen mij elke keer als ik hier en daar wat snoei of plant.

We hebben een kleine appelboom in de tuin staan met daarachter een Japanse esdoorn. Combineer ik dat nog even met een dicht begroeide klimmer tegen de schuurmuur die geel kleurt, dan heb je bovenstaande foto. Hoewel ik natuurlijk druk aan het klussen was de afgelopen maanden droomde ik af en toe een beetje weg naar een foto met bloesem erin. Ook al sta je met een kwast in je handen, je blijft toch ook een beetje een fotograaf.
Na wat probeer-uurtjes in de tuin had ik al snel deze hoek gevonden. Een erg fijne achtergrond, maar de vogel moet wel precies op die tak landen. Je hebt dan twee opties. Aangezien de tuin toch nog gesnoeid moest worden, kon ik van de appelboom meteen een enkeltaks leiboom maken of wat avonden na werk geduldig op een tuinstoel gaan zitten.

Ik koos voor het laatste, vulde de voerkolom en richtte mijn lens op de tak. Natuurlijk landde elke mees op een andere tak. Alleen de dikke tortelduif moest precies op die plek landen en meteen heel mijn beeld vullen. Nu heb ik geen moeite met een Rubensvrouw, maar in dit geval zocht ik meer een bikinimodel zodat de bloesem ook nog opviel in de foto. Gelukkig lukte het net voordat de bloesem uitviel en had mijn geduld het gewenste effect.

Faire pipi en compagnie de..

Eurasian Collared Dove (Streptopelia decaocto) looking for food

Na de jaarwisseling viel mijn blog stil, geen soorten meer, de foto van de maand stopte, maar langzaamaan krabbel ik nu weer terug in de pen. Na een paar maanden klussen aan ons nieuwe huis heb ik nu weer tijd. De afgelopen maanden zat fotograferen er niet in en eigenlijk was dat ook niet zo erg. De winter bleek meer herfst en mijn sneeuwwens is niet vervuld.

Nu de lente losbarst heb ik ook mijn camera ontdaan van het stof, de batterij opgeladen en mezelf geïnstalleerd in onze tuin. Het klinkt natuurlijk niet zo exotisch als Kenia of Spitsbergen, maar ik ben super blij met onze tuin. Koolmezen, pimpelmezen, staartmezen, heggenmus, vink, tortelduifjes en een merelpaartje dat zich koning en koningin waant vullen onze tuin met gezelschap en gezang. Soms zien we een buizerd cirkelen boven de wijk en geregeld vliegen grutto’s en scholeksters over. De vorige bewoners hebben een goed beplante tuin achtergelaten wat er voor zorgt dat we nu blauwe druifjes kunnen plukken en onze woonkamer ook wat opfleurt. Een tikkeltje VTwonen zo maar het huis ruikt wel lekker.

Blauwe druifjes (Muscari botryoides)

Op het NVN festival waren wel wat exotische gasten te vinden en ondanks het klussen zijn Caroline en ik daar wel heen gegaan. Ik had de kaartjes gekocht meteen toen ze online kwamen. Vincent Munier als hoofdprogramma, dat wil ik niet missen. Al een tijd bezit ik een van zijn boeken. Erg minimalistisch en alles heel simpel gehouden. Niet alles bekoort mij, maar in grote lijnen spreekt zijn fotografie mij erg aan.

Het NVN werd geopend door enkele bekende internationale en Nederlandse namen met ieder leuke en boeiende presentaties. Hoewel de fotografie van Sandra Bartocha je echt verbaasd doet staan qua schoonheid, was haar AV presentie wel erg lang. Maar Theo Bosboom en Leon Baas maakten er een mooie show van door AV, praten en fotografie leuk af te wisselen met humor. Ook Jasper Doest had weer zijn unieke opzet door zijn foto’s te gebruiken in een theatershow.

Maar moment supreme bleef voor mij toch Vincent Munier. Het mooie aan NVN is dat alle grote namen daar gewoon rondlopen en je hen dus zo tegen kan komen. Zo stond ik in de pauze rustig in het urinoir te plassen en schuift opeens de grote Munier naast mij aan. Daar staat mijn held. Maar wat zeg je dan? Je schudt hem niet even de hand. Ik had mijn boek niet bij me en ik ben ook niet zo’n groupie dat ik een handtekening op mijn borst wil ofzo. Dus wat doe je dan? Je schrijft het weg in een blogje 😉

Bluethroat (Luscinia svecica) sitting on top of reed stem

En als je dan uiteindelijk weer eens een lekker rondje buiten loopt langs de plas, dan denk je soms nog terug aan die mooie foto’s van Vincent Munier en probeer je zelf ook wat in die minimalistische trend. Het is het nog niet, maar voor mijn eerste blauwborstfoto is less is more zeker wel gelukt.

Mooiste momenten van 2013

2013 is al weer ten einde en daarom ditmaal geen foto van de maand maar een terugblik op het afgelopen jaar. Bedankt voor jullie bezoeken en reacties op mijn blog het afgelopen jaar. Ik heb het afgelopen jaar rond de 10.000 bezoekjes gehad uit 58 landen en het zou super zijn als dat er in 2014 nog meer worden.

Twee reeën opzoek naar voedsel onder de sneeuw tijdens een sneeuwbui.
Twee reeën opzoek naar voedsel onder de sneeuw tijdens een sneeuwbui.

Het jaar begon zoals ik hopelijk ook 2014 ga beginnen. Enkeldiep in de sneeuw en met veel sneeuwbuien om reeën en damherten prachtig in te fotograferen. Momenteel voorspelt het KNMI niet veel goeds. Regen, warm en nog eens regen. Het lijkt eerder op een erg lange herfst in plaats van een winter.

Groothoek foto van olifanten (Loxodonta africana)
Groothoek foto van olifanten (Loxodonta africana)

Voor Caroline stond Afrika al een hele tijd boven aan de lijst van droombestemmingen. Zelf ben ik meer een fan van het Hoge Noorden; de rauwe natuur en het gevoel van de koude wind bevallen mij meer. Maar in april zag ik mezelf toch op de Afrikaanse savanne. Zwetend in een jeep reden we door de Maasai Mara om al het moois daar te fotograferen.

Roedel damherten (Dama dama).
Roedel damherten (Dama dama).

Toen de zomerzon ook in Nederland begon te schijnen richtte ik mij tot de vele rietvogels in onze omgeving en natuurlijk mijn oude liefde de damherten. Hun bastgewei groeit hard door in de zomer en met tegenlicht vormt hier omheen een prachtige gouden rand. Ook maakte ik een kleine uitstap richting vlinders en libellen wat best in de smaak viel. Dus wie weet loop ik deze zomer vaker met een macrolens rond.

Watersnuffel (Enallagma cyathigerum)
Watersnuffel (Enallagma cyathigerum)

De herfst bracht een domper in mijn fotografie. De damhertenbronst flopte en vele malen keerde ik terug uit het duin zonder een foto gemaakt te hebben.

Damhert (Dama dama) in herfstomgeving.
Damhert (Dama dama) in herfstomgeving.

Maar hoewel het fotografisch een flop was, zag ik weer dingen die je jaren niet had gezien tijdens de bronst. Vrouwtjes komen vaker in het bos en in plaats van hard weg te rennen zag je hen nu echt van mannetje naar mannetje gaan en voelde het aan alsof de natuur weer rust had gevonden. Door drukte de afgelopen jaren was het vaak eerder een catwalk in het duin dan een bronstkuil. Te veel fotografen per dier en soms zelfs zoveel dat er geen ander hert bij het lek kwam.

Dood damhert (Dama dama).
Dood damhert (Dama dama).

Vorig jaar stierven er veel damherten in de winter, maar met deze matige start van de winter lijkt het wel goed met ze te komen. Nou ja winter? Ik noem het liever de eeuwig durende herfst. Op het nieuws verhalen over een horrorwinter, maar het mocht (nog) niet zo zijn. Misschien wat hagel in een stormpje maar het nieuwe wit bleek vooral grijs.

En zo beginnen we 2014 ook grijs, ben ik bang. Die kou moet erin!! Min 10 graden en het gevoel hebben dat je neus constant leegloopt, je vinger toppen eraf vallen en je knieën bevriezen als je te lang in de sneeuw zit om herten te fotograferen. Dat zoek ik voor 2014!

sneeuw

Cover natuurfotopassie

Cover natuurfotopassie
Cover natuurfotopassie

De laatste editie van Natuurfotopassie kwam vandaag binnen met op de cover een van mijn walrusfoto’s (Odobenus rosmarus). De meeste van mijn foto’s belanden op facebook, mijn site, hier op het blog en enkelen in eenfotoboek dat ik maak, maar het leeuwendeel zie ik eigenlijk bijna niet terug in print. Daarom is het erg leuk om zo een van je foto’s op de mat te krijgen.

Als je geïnteresseerd bent in natuurfotografie is Natuurfotopassie een leuk blad om te lezen. De focus van het blad ligt op het inspireren van de lezer met mooie artikelen en fotografie. Veel droge theorie of apparatuur reviews zul je er dus niet in vinden. Voor mij is het de perfecte balans. Reviews kun je beter online lezen en ik ben vooral opzoek naar mooie foto’s ondersteund met verhalen.

Visdiefjes

Visdiefje (Sterna hirundo) biddend in de lucht.
Visdiefje (Sterna hirundo) biddend in de lucht.

Luid kwetterend scheert een visdiefje over de sloot heen, zijn sierlijke vlucht lijkt op een dans. Van de linker oever danst de vogel naar de rechter oever en weer terug. Met de snavel en ogen strak op het water gericht beweegt hij zich met een aanzienlijke snelheid alsof de duivel hem op de hielen zit. Schel gekrijs een tiental meter verderop verklaard al snel een hoop. Mevrouw visdief verwacht eerst een driegangen maal op deze prachtige zomeravond voordat wordt overgegaan tot slaapkamertaferelen.

Visdief (Sterna hirundo) vrouwtje eist vis.
Visdief (Sterna hirundo) vrouwtje eist vis.

Plotseling trekt het visdiefje de handram aan en in een sierlijke stijgende bocht stopt hij midden in zijn vlucht. Biddend als een torenvalk hangt hij boven het water met zijn blik strak op het water gericht. Perfect gesynchroniseerd met een nog hardere krijs van zijn aanstaande klapt hij de vleugels in om naar beneden te storten. Vanuit het opspattende water komt hij omhoog met een vis spartelend in zijn snavel. Vol trots vliegt hij naar zijn enthousiaste partner die de vis met veel plezier in ontvangst neemt.

Visoverdracht tussen de visdiefjes (Sterna hirundo).
Visoverdracht tussen de visdiefjes (Sterna hirundo).

Elk natuurmens heeft zo’n zijn favoriete lente soorten. Voor sommige zijn het rietgorsen, blauwborsten of de lepelaar die de lente aankondigen, maar als de visdiefjes weer over de poldersloten scheren is voor mij de lente echt begonnen.

Parende visdiefjes (Sterna hirundo).
Parende visdiefjes (Sterna hirundo).

Maasai Mara – Kenia

Topi (Damaliscus korrigum) bij zonsopkomst.
Topi (Damaliscus korrigum) bij zonsopkomst.

De zon begint net te klimmen als we in de jeep stappen en Sami, onze gids, de motor start. Het geluid van krekels, vogels en nijlpaarden wordt nu overstemd door de ruwe kracht van een dieselmotor die ons pruttelend dieper de Mara in brengt.
In de schemer duikt de auto een bedding in, instinctief zet ik me voet al schrap tegen de deur om te voorkomen dat ik straks van mijn stoel glijd omdat het regenseizoen de rivier elke dag verder uitslijt en de jeep doet schudden bij elke nieuwe put die hij treft.

Het mistig in de Mara vanochtend en als de zon net boven de horizon klimt ontstaat er een grote rode nevel op de vlakte. Gelukkig staat er een Topi in de buurt die een goed bruikbaar onderwerp vormt in zulk licht. Als de zon hoger klimt en de nevel langzaam wegbrandt zie je het uitgestrekte savannegebied van het grote Mara-Serengeti ecosysteem.

Uitzicht over de savanne van de Mara.
Uitzicht over de savanne van de Mara.

Aan deze kant van de evenaar bestaat de westerse wereld even niet meer. Geen nieuws, geen haast, geen stress. Je wordt ’s ochtends om half 6 wakker om kort te douchen, een kop thee te drinken en dan de Maasai Mara in te trekken op zoek naar het wild. Het enige moment dat je een soort van verbonden voelt met je “vorige leven” is het moment dat je je geheugenkaartjes moet leegmaken omdat je geen ruimte meer hebt na al het moois wat je hebt gezien.

Henry, onze Maasai gids en chauffeur.
Henry, onze Maasai gids en chauffeur.

Elke ochtend werd het ontbijt geserveerd in het veld, de ene keer keek je uit op nijlpaarden, de andere keer zag je twee cheetahs aan de horizon liggen. En hoewel ik geen groot fan ben van warmte, moet ik zeggen dat Afrika ook mij heeft overtuigd van zijn pracht en praal.

Henry en Sami, onze Maasai gidsen maken het ontbijt klaar.
Henry en Sami, onze Maasai gidsen maken het ontbijt klaar.

Hoewel de meeste mensen de Maasai Mara kennen van de grote trek hadden Caroline en ik besloten om buiten dit drukke seizoen te gaan en ons vooral te richten op de katten die er leven en de dramatische luchten die je krijgt net voor het regenseizoen. Nadeel daarvan kan wel zijn dat je eens vast komt te zitten. Maar uiteindelijk voegt dit alleen maar smaak toe aan het avontuur.

Ook met 4WD kom je vast te zitten.
Ook met 4WD kom je vast te zitten.

Vanwege de extreem hoge waterstand van de rivieren konden we niet overal komen maar desondanks hebben we een geweldige week met veel wild gehad. Leeuwen, luipaard, cheetah, zebra, olifant, giraffe, hyena, antilopen, buffel, nijlpaarden en allerlei kleine vogels en dieren kruisten ons pad. Hieronder alvast een kleine impressie, later volgen er meer blogs.

Olifant bij zonsopkomst
Olifant (Loxodonta africana) bij zonsopkomst, Maasai Mara.
Luipaard (Panthera pardus), genaamd Bahati.
Luipaard (Panthera pardus), Bahati dochter van de beroemde Olive uit de BBC big cat diary.
Leeuw (Panthera leo) ligt te rusten.
Leeuw (Panthera leo) ligt te rusten.
Masai Giraffe (Giraffa camelopardalis tippelskirch) loopt door het hoge gras.
Masai Giraffe (Giraffa camelopardalis tippelskirch) loopt door het hoge gras.
Cheetah jaagt op jakhals.
Cheetah (Acinonyx jubatus) jaagt op jakhals (Canis aureus).