Terwijl ik rustig tegen een boom aanzit in het duin, luisterend naar alle vogeltjes die de lente in hun bol hebben, zie ik van alles. In de verte lopen reeën, net iets achter mij hoor ik dat de damherten dichterbij komen en om de zoveel tijd zie ik mensen langslopen.
De herten schrikken van enkele wandelaars en schieten voorbij. Dankzij wat geluk staat de camera precies aardig ingesteld om een van de heren mooi in beweging te vangen. Het is altijd even gissen 1/30s of 1/60s; wat werkt het beste. Deze keer ben ik best tevreden.
Vandaag heb ik samen met Caroline als een soort CSI door de Amsterdamse waterleidingduinen gestruind om vossen te vinden aan de hand van hun sporen.
Loop je door een duingebied, dan heb je enig geluk nodig om een vos te ontmoeten. Vaak zie je nog net een wit staartpuntje, terwijl het dier vliegensvlug het hazenpad kiest. Ik heb het dan wel over de echt wilde exemplaren, die geen etiket ‘rugzakvos’ hebben en niet zijn overgeschakeld op een dieet van hondenbrokken, brood en sultana.
Vossenspoor
Vos op het spoor
Ben je op zoek naar vossen, dan is het slim om tijdens de wandeling ook eens je blik op de grond te richten. Hier vind je namelijk de meeste aanwijzingen voor de aanwezigheid van deze dieren. Ben je er eenmaal mee bekend, dan kom je een vos letterlijk en figuurlijk al snel op het spoor. De pootafdrukken zijn namelijk eenvoudig te onderscheiden van het spoor van een hond. Trek je een verbindingslijn langs de bovenkant van de buitenste teenkussentjes, dan valt deze achter de voorste twee teenkussentjes. Bij een hond loopt deze lijn juist over deze kussentjes.
Vossen poep
Penetrante afbakening
Vossen zijn van nature schuwe dieren die zich niet snel laten zien, maar je kan het lot natuurlijk wel een handje helpen. Het territorium van de vos bestaat uit een aantal vaste plekken waar hij jaagt, slaapt, drinkt e.d. en deze zijn verbonden door allerlei paadjes. Loop je door zo’n gebied, dan kan je de aanwezigheid van een vos bespeuren doordat het dier uitwerpselen, urine en aangevreten prooien achterlaat. Ruik je een penetrante lucht, dan is de kans groot dat de vos daar recentelijk zijn territorium heeft afgebakend.
Vos met konijn
Wat staat er op het menu?
Vind je uitwerpselen met een ‘puntje’ aan het uiteinde, dan heb je te maken met vossenkeutels en niet met een ordinaire hondendrol. Op het menu van de vos staan vooral konijnen, maar ook vogels, muizen, mollen en bessen. Aan de resten van haren, nagels, veren en zaden in uitwerpselen kan je precies herkennen wat een vos heeft gegeten. Kom je grijs-witte keutels tegen, dan stond er waarschijnlijk konijn op het menu. De grijze kleur wordt veroorzaakt door vermalen botten en onverteerde haren van de prooi. Ook kom je vaak donkere uitwerpselen tegen waarin je de bessen (van de duindoorn) nog ziet zitten. Hele oude keutels zijn vaak wit verkleurd.
Resten van konijn
Vind je botjes en/of haren, dan is de kans groot dat een vos op die plek een vreetfestijn heeft gehouden. Gezien de grote voortanden is op bovenstaande foto (waarschijnlijk) de kaak van een konijn te zien. Vaak eet de vos het voorste deel van het konijn op, waarna hij/zij de restjes als een soort doggy bag voor later begraaft. Op hongerige momenten weet hij dan precies waar hij moet zijn om de winter door te komen.
Uiteindelijk werd het lopen en zoeken beloond en spotten wij een vos op een open stuk in een duinpan. Jammer genoeg was het dier even verrast als wij en was de vogel al snel gevlogen.
Deze blog is in samenwerking met Caroline gemaakt. Zie haar blog voor nog meer foto’s!
Paparazzi? Gaat Peter nu opeens achter BN’ers aanlopen? Nee dat nog (net) niet, maar af en toe voel ik me wel een paparazzi als ik weer eens op de meest belopen vierkante kilometer van de Amsterdamse waterleidingduinen kom. Ik ken geen plek, op de parkeerplek na, waar de dichtheid van mensen zo groot is.
Rode vos op duintop
Hoewel mensen en vossen van nature een zeer slechte band hebben, zijn de vossen van de Amsterdamse waterleidingduinen toch wel een zeer geliefd onderwerp voor fotografen en niet alleen voor ons Hollanders. Het afgelopen jaar zijn er Duitsers, Zwitsers, Italianen, Belgen en Engelsen langs gekomen voor ‘onze’ vossen. Ik krap mezelf al achter de oren als ik hoor dat mensen twee uur rijden om foto’s te maken van de lokale beroemdheden, laat staan dat je er grenzen voor oversteekt. Je zal ze maar treffen in een humeurige bui. Sta je op om 4 uur, wacht je een godgansedag op niks en ben je uit verveling op de hondenbrokken gaan kauwen waarvan je hoopte dat ze dezelfde foto’s zouden opleveren als de velen die je al op internet had gezien. Rare hobby hebben wij toch.
Rode vos
Eerlijk is eerijk, ik doe even hard mee. Ik weet niet hoeveel gb’s aan vossenfoto’s ik ondertussen wel niet heb en ik ga ze niet tellen. Ik ben gewoon verslaafd aan deze vossenfamilie. Sinds de dag dat ik de oude rekel tegenkwam was ik verkocht. Ik lag uren (in werkelijkheid waarschijnlijk 10min) in de sneeuw, had een kaartje volgeschoten, mijn broek was zeiknat, maar wat was ik gelukkig. Ik ben er vaak geweest sinds die eerste winter en sindsdien zag ik de familie elk jaar groeien.
Mijn eerste vossenfoto
We hebben zo onze dagen gehad, soms kwam het moertje naast mij liggen en ging zij liggen dutten in de avondzon en op andere dagen kwam ze totaal niet opdagen. Ik ben door sneeuwbuien gelopen die zo heftig waren dat ik mijn eigen voetsporen niet meer zag op de terugweg voor maar twee foto’s van haar op een duintop. Beiden heb ik in de prullenbak gegooid. Maar op andere dagen maakte zij het meer dan goed en stond ze elke keer perfect voor me of zoogde ze haar jongen recht voor mijn neus.
Zogende rode vos
Ook de rekel had zijn buien. Ik heb ooit 2 uur in de stromende regen zitten wachten op hem, pas toen de regen afnam kwam hij naar me toe en keek me aan met een blik in zijn ogen die maar een ding zei: “zoek toch hulp jongen”.
petermaris.wordpress.com 