100ste blog – Interview

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

Mijn 100ste blog! Speciaal voor mijn 100ste blog heb ik een interview bewaard dat een tijdje terug is gepubliceerd in het jubileumtijdschrift Fuel for Life van het bedrijf waarvoor ik werk. De directie was op zoek naar verhalen van mensen (binnen en buiten het bedrijf) met een bepaalde passie, commitment of doorzettingsvermogen. Zodoende kwamen mijn natuurfoto’s tussen artikelen over muzikant Michiel Borstlap, Olympisch sporster Bibian Mentel en oud-collega Paul Velder die een eigen koffiebranderij heeft: Sprso.

Omdat het blad internationaal verspreid is, is het interview in het engels:

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

As a mechanical engineer for Frames, Peter has kept himself busy with the skid and plant layouts of the business unit. But when you ask him about his true passion, his answer might surprise you. “Nature photography is what really fuels me and consumes all of my spare time.” Where most people connect nature photography with Africa, Peter prefers staying closer to home. “I’ve been to Kenya and Svalbard, but the Dutch dunes are my roots and favorite place. During my hikes I meet deer, foxes and birds and find an unique silence within the crowded Netherlands.”

How did you become such an avid nature photographer? “Ironically health issues with my back are the reason why I now carry 15kg around. My doctor advised me to walk and I found hiking in the dunes a bit more exiting than around the block. I took my camera with me and set off hoping to maybe spot a fox. That first walk I spotted five Fallow Deer and a Red Fox and I was hooked.”

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

When you sketch the image of a heavily camouflaged photographer who sits for hours waiting for a single bird Peter laughs. “They exist, but I prefer a more open approach. My favorite season is winter but I do not dress up in white like a navy seal. I get up well before sunrise, dress up warm and find my spot or animal just as the sun rises. And then the waiting begins. Sitting still on your knees for two hours in a foot of snow is no fun. But if you want the animal to accept you, you cannot jump around to keep warm. I keep still and wait, which can take hours before a Roe Deer comes close enough for a good shot. When you finally get up you feel like an old man, your knees frozen and painful.”

Publicatie - Fuel for life
Publicatie – Fuel for life

How do you find these places or the animals? “You need to become familiar with the animal. What it eats, how it lives, google does a good job too nowadays, but the rest is just spending time in the area. Deer migrate through the dunes as the seasons change and you get to know routes and places by spending a lot of time in the field.”
It sounds like you spent more time observing than photographing. “90% of the time is indeed waiting or observing, but the other 10% makes it worthwhile. If you take a typical rutting season in autumn, I will go twenty times which equals about 3000 photos. I get soaked at least five times, have two freezing mornings without gloves and one morning with mist. In the end I am happy if I nail four shots. People only know Van Gogh for three famous paintings either, so you do not need more anyway.”

When asked if it his ambition to become the Van Gogh of Nature photography he shrugs. “I would love to win the Wildlife Photographer of the Year contest and have National Geographic call me, but for now I am content that several magazines ran my photos and articles. On a recent lecture by a French photographer I saw a movie of him in the field that moved me (skip to 03.00). The man spend a month roaming the cold white wilderness in search of white wolves and when they finally found each other he cried while taking photos. That emotion is what it should be about, not fame or glory, but the exhilaration of taking that one shot that could be the best of the year.

Foto van de maand – Juni 2013

Image

Afgelopen maand heb ik maar 1x de camera opgepakt en dat resulteerde niet echt in iets bruikbaars voor de foto van de maand. Dus restte mij niks anders dan het archief in te duiken.

Zo kwam ik uit bij mijn beste juni maand ooit. Vele uren heb ik toen door gebracht met jonge vossen. De kleine doerak op deze foto wist mij hier te verassen. Ik lag even in de zon te wachten tot de kleintjes zouden verschijnen toen hij er opeens was en speels op mij af kwam rennen om te kijken wie er op zijn heuvel lag. Snel greep ik mijn camera en drukte net af toen hij bijna tegen mijn neus aan stond.

Vossenpoep

Rode vos (Vulpus vulpus)
Rode vos (Vulpus vulpus)

Een blog over vossenpoep? Er is vraag naar kan ik je vertellen. Aan het eind van elk jaar krijg ik van wordpress een email met daarin een samenvatting van mijn statistieken. En wat blijkt, vossenpoep is een van de meest gebruikte zoektermen voor mijn blog. Dus om er voor te zorgen dat mijn bezoekers ook vinden wat ze zoeken, een blog helemaal gericht op vossenpoep. Daarnaast ben ik sinds kort in het bezit van een macrolens en ik had een onderwerp nodig om deze op te testen.

Als je weet hoe vossenpoep eruit ziet en waar je moet kijken dan valt vossenpoep snel op. Vossen gebruiken verhogingen in het landschap om hun drollen op te plaatsen zodat de concurrentie weet dat het gebied bezet is. De ene keer ligt het subtiel bovenop een molshoop midden op het pad. De andere keer misschien iets meer verscholen langs de rand van een bosje. Hoewel wij mensen goed moeten zoeken ruikt een andere vos het meteen.

Vossenpoep (Vulpus vulpus) met haar van konijn en muizen.
Vossenpoep (Vulpus vulpus) met haar van konijn.

Vossen eten voornamelijk konijnen en muizen in het duin en dat is in de meeste drollen ook wel terug te zien. Deze zitten vol haar en worden indien zij al wat ouder zijn spierwit en bros. Deze drol is waarschijnlijk 100% konijn aangezien er nergens kleine botjes of schedeltjes te vinden waren. Als de vos ook muizen had gegeten, was dit wel het geval geweest. Op dat gebied lijkt de vossendrol op de braakbal van de uil waaruit je ook kan afleiden wat de vogel heeft gegeten. Met de vangst van een konijn heeft de vos trouwens een maal voor twee dagen. Meestal peuzelt hij eerst de kop en romp op en begraaft hij de rest voor later.

Vossenpoep (Vulpus vulpus) met duindoornbessen.
Vossenpoep (Vulpus vulpus) met de zaden van duindoornbessen.

In de herfst en winter foerageren de vossen net zoals vele vogels op de bessen van de duindoorn. Vooral in het buitenduin vind je vele duindoornstruiken en in de herfst dus ook veel drollen met zaden erin. Soms vind je zelfs onverteerde bessen in een drol.

Als je meer wilt weten over vossensporen kun je ook mijn oude blog over vossensporen lezen.

10000 Bezoekers

Rode vos
Rode vos (vulpus vulpus) springt in de lucht

Wow! Het bezoekersaantal voor het blog is zojuist de 10.000 mensen gepasseerd. Erg gaaf! In juli vierde ik nog de eerste verjaardag van mijn blog en nu ben ik voorbij de 10.000 bezoekers. Hartstikke bedankt dat jullie kijken op mijn blog en er op reageren! Het vosje springt van blijdschap een gat in de lucht.
Omdat we nu de 10.000 zijn gepasseerd is het tijd voor een verzoeknummer. Als iemand graag iets wilt weten of juist meer beelden van een bepaald onderwerp wilt zien, laat het weten. En ik kijk wat ik uit de hoge hoed kan toveren.

Als je ook op Facebook zit, like dan mijn pagina zodat je altijd op de hoogte blijft van de laatste updates.

Vossen in Naturfoto

Vossenartikel in NaturFoto
Vossenartikel in NaturFoto

In de NaturFoto van november is een artikel van mij gepubliceerd over vossen in de duinen. Het is alleen wel handig als je Duits kan lezen, NaturFoto is namelijk het natuurfotografie tijdschrift van Duitsland.

Met dank aan Caroline voor de eindredactie.

Publicatie in Roots (Grasduinen) agenda 2012

Rode Vos Roots Agenda 2012 Peter Maris Natuurfotografie
Mijn vos in de Roots (Grasduinen) 2012 agenda

De gehele vakantie heb ik in spanning gezeten; zou ik een email van Grasduinen, eh…Roots hebben? Toen wij weer terug waren in de moderne wereld, oftewel Oslo airport, heb ik meteen mijn wifi aangezet en ben ik op zoek gegaan naar een hotspot. Gelukkig was SAS zo aardig om er een open te hebben staan. Maar ik had geen email van Roots, balen met een hoofdletter B.

Een paar dagen later belde mijn moeder op dat ik in de agenda stond. Een van mijn vossen was paginagroot geplaatst. Natuurlijk geloof ik mijn eigen moeder wel, maar ik ben toch maar even naar de boekenwinkel gefietst om de agenda te halen. Roots had mij niets gestuurd, stond ik er dan toch in?
Thuis gekomen heb ik een bak thee gezet en er eens goed doorheen gebladerd. Ik zag een hoop bekende namen en foto’s staan. Bepaalde foto’s herken je direct. Doordat Roots niks had laten weten was de verrassing uiteindelijk groter. Jouw eigen foto gedrukt zien is altijd leuker dan alleen maar op internet.