Roodborstjes zijn altijd van die schattige verenbolletjes die in je achtertuin rondhuppelen. Maar op een voedertafel zijn de vogeltjes erg dominant. Als je heel dicht op een roodborstje kruipt en hem recht in de ogen staart, dan snap je wel waarom andere vogels plaatsmaken.
Macrofotografie. Een nieuw gebied voor mij waar ik deze zomer een paar kleine uitstapjes in maakte. Het blijft wennen ten opzichte van damherten en vossen, maar je kan je er zeker leuk mee vermaken. Soms is het frustrerend als je een compleet veld afzoekt en je niks leuk kan vinden maar op andere dagen zie je opeens overal soorten waarmee je wat zou kunnen doen. Je kan je letterlijk uren vermaken op een vierkante meter.
Hierbij een verzameling van foto’s die ik heb gemaakt in de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD) en op de Utrechtse heuvelrug (UT).
To boldly go where this man has never gone before! Stiekem ben ik een trekkie, en dit figuur zou zo een rol kunnen spelen in een van de films, maar het slaat op mijn recente macro-avontuur. Als een van de weinige natuurfotografen, tenminste zo voelt het, had ik tot afgelopen week nog nooit een macrolens op een beestje gericht. Ik vond dat maar niks, en ik stond er altijd bij en keek er naar. Op mijn site vind je ook geen macrofoto’s, maar wildlife foto’s.
Caroline is er sinds de start fan van en ik moest altijd of wachten tot een paddenstoel van uit elke hoek was gefotografeerd of ik liep wat door op zoek naar wild of het incidentele landschap. Dus afgelopen winter kocht ik een oude macrolens om mezelf ook op paddenstoelen te storten, op een avontuur na bleef de lens eigenlijk in mijn tas en kwam hij er niet uit.
Hoewel het plan was om afgelopen weekend damherten te gaan fotograferen stranden Caroline en ik al snel in een veldje met libellen, vlinders en de grote groene sabelsprinkhaan (Tettigonia viridissima). En toen begon het avontuur. Ik houd van een smalle scherptediepte maar bij macro is hij wel absurd klein. Ik liep te rotzooien met autofocus, manual focus, klein beetje wind erbij en alles was soft.
Doe mij maar hertjes, vosjes en soms een ijsbeer. Dat is een stuk simpeler en dat snap ik een beetje. Maar aan de andere kant zit er ook een behoorlijke uitdaging in en dat vond ik wel leuk, even iets nieuws.
De koude wind bijt dwars door mijn kleding heen en ik trek de rand van mijn jas wat hoger. De winter meldt zich in de duinen en het is goed te voelen. Had ik toch maar wat thermo ondergoed aangetrokken denk ik bij mezelf als ik doorstap om warmer te worden. Op zo’n moment benijd ik de reeën en damherten om hun warme vacht.
De dikke vacht van een damhert biedt genoeg bescherming tegen kou en vocht. Herten slapen in de winter gewoon op de sneeuw en na een flinke sneeuwbui zie je hen rondlopen met een prachtig wit dekentje. Toch lijkt het de herten niet te deren. Van een afstand lijkt de vacht van het hert op ons eigen haar: dikke draden die op elkaar liggen.
Kijk je van iets dichterbij, dan zie je dat onder die dikke draden een heel compacte deken zit van dunner haar die het damhert warm en droog houdt. De ondervacht bevat dikke haren gevuld met lucht, die als isolatielaag functioneert. De laag van haar dichter bij de huid is fijner van structuur en waterafstotend.
Benieuwd hoe ik deze foto’s gemaakt heb? Houd mijn blog dan in de gaten!
Een blog over vossenpoep? Er is vraag naar kan ik je vertellen. Aan het eind van elk jaar krijg ik van wordpress een email met daarin een samenvatting van mijn statistieken. En wat blijkt, vossenpoep is een van de meest gebruikte zoektermen voor mijn blog. Dus om er voor te zorgen dat mijn bezoekers ook vinden wat ze zoeken, een blog helemaal gericht op vossenpoep. Daarnaast ben ik sinds kort in het bezit van een macrolens en ik had een onderwerp nodig om deze op te testen.
Als je weet hoe vossenpoep eruit ziet en waar je moet kijken dan valt vossenpoep snel op. Vossen gebruiken verhogingen in het landschap om hun drollen op te plaatsen zodat de concurrentie weet dat het gebied bezet is. De ene keer ligt het subtiel bovenop een molshoop midden op het pad. De andere keer misschien iets meer verscholen langs de rand van een bosje. Hoewel wij mensen goed moeten zoeken ruikt een andere vos het meteen.
Vossen eten voornamelijk konijnen en muizen in het duin en dat is in de meeste drollen ook wel terug te zien. Deze zitten vol haar en worden indien zij al wat ouder zijn spierwit en bros. Deze drol is waarschijnlijk 100% konijn aangezien er nergens kleine botjes of schedeltjes te vinden waren. Als de vos ook muizen had gegeten, was dit wel het geval geweest. Op dat gebied lijkt de vossendrol op de braakbal van de uil waaruit je ook kan afleiden wat de vogel heeft gegeten. Met de vangst van een konijn heeft de vos trouwens een maal voor twee dagen. Meestal peuzelt hij eerst de kop en romp op en begraaft hij de rest voor later.
In de herfst en winter foerageren de vossen net zoals vele vogels op de bessen van de duindoorn. Vooral in het buitenduin vind je vele duindoornstruiken en in de herfst dus ook veel drollen met zaden erin. Soms vind je zelfs onverteerde bessen in een drol.
Als je meer wilt weten over vossensporen kun je ook mijn oude blog over vossensporen lezen.
Normaal gesproken ben ik iemand die natuur vooral groot bekijkt: dier in het landschap of een portretfoto. Maar ditmaal ben ik eens klein gaan denken. Nu de bladeren van de bomen vallen zie je in de Amsterdamse waterleidingduinen wat makkelijker de “echte natuur”. Het ontgaat niemand dat er overal damherten lopen in de AWD, maar hoe vaak zie je eigenlijk een dood hert? De natuur is snel in het verwerken van een gestorven dier. Sommigen zijn in enkele weken al opgegeten en verteerd door vossen, roofvogels en allerlei insecten.
Ik bespaar jullie de iets meer grafische foto’s die ik gemaakt hebt en heb een close-up gekozen voor foto van de maand. Voor mij was het de eerste keer dat ik eens goed naar de mond van een damhert keek. Ik vermoed dat het smaakpapillen zijn waar wij naar kijken, maar ik heb het nog niet kunnen achterhalen. Als iemand het weet hoor ik het graag!
petermaris.wordpress.com